Postać Dulcynei z Toboso stworzył Miguel de Cervantes na potrzeby Don Kichota. Dulcynea była damą serca błędnego rycerza z Manczy, obiektem jego platonicznych westchnień. Aldonza Lorenzo, bo tak w rzeczywistości miała nazywać się ta fikcyjna postać, była piękną wieśniaczką z kastylijskiego miasteczka Toboso, a imię Dulcynea nadał jej sam Don Kichot. Co ciekawe, Don Kichot przy wyborze swojej sympatii nie kierował się sercem, a jedynie koniecznością posiadania ukochanej. Każdy rycerz, a już w szczególności ten błędny, powinien mieć osobę, do której mogłyby kierować swoje westchnienia. Sam Don Kichot twierdził, że kochał Dulcyneę przez dwanaście lat, choć spotkał ją zaledwie kilka razy. W innym miejscu powieści stwierdza jednak, że nigdy nie spotkał Dulcynei, a jej postać wymyślił, gdyż tak czynią wielcy poeci. Do dzisiaj nie wiadomo jak wyglądała Aldonza-Dulcynea, co nadaje prezentowanej rzeźbie wyjątkowego charakteru. Salvador Dali widział ją jako stojącą w oddali, mityczną, wyidealizowaną kochankę o urodzie i wdzięku niedostępnych dla miłosnego marzenia dżentelmena z La Manche. Stąd też wyjątkowa lekkość przedstawienia, jej niemal zwiewny, eteryczny charakter. Jak opisywał tę pracę Salvadora Dalego Robert Descharnes, Dulcynea Dalego ożywa i wydaje się poruszać w powietrzu. Lekkość przedstawienia kontrastuję z materiałem, z którego rzeźba została wykonana, co tworzy wyjątkowo interesujący oksymoron. Don Kichot, opisując Dulcyneę, korzysta z popularnych poetyckich frazeologizmów, takich jak „zęby jak perły” czy „lica jak roże”. Natomiast Sancho Pansa nie postrzega Dulcynei w sposób wyidealizowany i przedstawia ją jako kobietę silną, głośną i, przede wszystkim, łasą na zaloty. Co ciekawe, imię Aldonza występuje w kilku przysłowiach hiszpańskich, które zazwyczaj podkreślają jej ordynarny charakter. Powiedzenie „skoro nie ma dziewczyny, dobra i Aldonza”, przeczy wyraźnie wyidealizowanemu obrazowi, który w swojej głowie przechowywał Don Kichot. Dulcynea była interpretowana na bardzo rożne sposoby. Dla niektórych krytyków ukryta miłość Don Kichota do Dulcynei była źródłem jego rycerskiej manii. Dla innych Dulcynea stanowiła tylko próbę urzeczywistnienia marzeń Don Kichota o kobiecie idealnej. Kobiecie, której błędny rycerz nigdy nie będzie mógł zdobyć.