Myśląc o twórczości Salvadora Dalego, stają nam przed oczami topniejące zegary z obrazu „Trwałość pamięci”. Do ulubionych motywów artysty należały również półotwarte szafki i szuflady. Dalí uwieczniał je, tworząc swoje najsłynniejsze obrazy, takie jak „Płonąca żyrafa” czy „Antropomorficzna szafka”, a także mniej znane rzeźby i grafiki. W ten sposób nawiązywał do stworzonej przez Zygmunta Freuda teorii psychoanalizy, która leżała u podstaw surrealizmu. Podstawowym założeniem psychoanalizy jest istnienie nieświadomości. Teoria ta zakłada, że znaczna część naszego umysłu nigdy nie jest i nie stanie się świadoma. Także doświadczenia świadome mogą zostać zapomniane, czyli wyparte do nieświadomości, a mimo to pozostają aktywne i wpływają na treść i jakość życia. Częściowo otwarte, wystające z ludzkiego ciała szuflady miały symbolizować ukryte myśli, do których dotrzeć mogą wyłącznie psychoanalitycy. „Skrzynki myśli” to pojęcie ukute przez Freuda i oznaczało ukryte pragnienia. Prezentowana w katalogu praca „Antropomorphique Cabinet” z 1973 to rzeźba przedstawiająca wspartą na dłoni siedzącą kobietę, z której ciała wyzierają puste, porozsuwane szuflady. To pełna charakteru wariacja na temat ukrytych pragnień. Kobieta-gabinet przykuwa uwagę swą niezwykłą ekspresją wyrazu. Do rzeźby są załączone dwa klucze o fallicznym kształcie, którym można otwierać i zamykać jedną z szuflad. Dalí nie krył swej fascynacji psychoanalizą Freuda. Klucz był uważany przez psychoanalityków za symbol męskiego narządu płciowego. Przykładowo sen o tym, że gubimy klucz i go szukamy mógł być interpretowany jako tęsknota za pożyciem seksualnym. Warto również podkreślić, że symbolika fallusa ściśle łączy się z „jouissance”, czyli przyjemnością, szczęściem i radością. Freud nazywał ten rodzaj popędu popędem Erosa. Klucz/fallus oznacza życie, rozmnażanie, rozkosz. Interpretacja Dalego w tym przypadku nie wymaga komentarza. Zarówno kształt szafki, jak i kluczy jednoznacznie wskazują, co autor miał na myśli. W swoim podejściu do rzeźby Dalí podążał za myślą, że musi być ona przedłużeniem malarstwa oraz, że przesłaniem rzeźby jest jej obecność. Ta koncepcja znajduje odzwierciedlenie w „Antropomorphique Cabinet”, gdzie artysta połączył swoją wizję z rzeczywistością, tworząc dzieło o równoczesnym charakterze abstrakcyjnym i konkretnym. Dalí wykorzystał swój talent do wywoływania emocji. Zaszczepił u widza uczucie niepokoju i fascynacji. Przekształcając codzienne przedmioty, takie jak szafka, w antropomorficzne formy prowokował pytania o relację człowieka z otaczającym go światem. Rzeźba, będąc doskonałym przykładem realizacji idei surrealizmu, angażuje widza w proces odkrywania głębszych znaczeń ukrytych pod pozornie prostym przedstawieniem. Słowo „pustka” doskonale opisuje wrażenie, jakie niesie ze sobą przesłanie rzeźby. Dalí przedstawił kobietę w chwili rozpaczy i całkowitej dewastacji. Był zafascynowany kobietami, nieśmiały z natury, przez co dobrze odnajdował się w towarzystwie dużo młodszych kobiet. Kiedy miał ponad 60 lat, został zapoznany z 17-letnią Mią Farrow. Z trudnych do wyjaśnienia dla otoczenia powodów ta dwójka natychmiast przypadła sobie do gustu. Znajomość trwała właściwie do śmierci malarza, a do historii przeszły ekstrawaganckie prezenty, którymi artysta raczył swą młodą przyjaciółkę. Z okazji ślubu z Frankiem Sinatrą Dalí podarował jej żywą sowę oraz kamień księżycowy. Dar nieco dziwaczny, choć zdecydowanie mniej ekstrawagancki niż „Przemoc w butelce”, którą Farrow otrzymała od niego w dniu swych 19 urodzin. Fikuśnie opakowany słój skrywał martwego szczura pożeranego przez jaszczurkę. Ciężko orzec, co autor instalacji miał na myśli. Z pewnością podświadomość Dalego skrywała wiele tajemnic…