Ryszard Winiarski do świata sztuki wprowadził szczególne podejście do badania indeterminizmu oraz dualizmu. Nieusatysfakcjonowany możliwościami w swobodzie rozwoju, jakie dawały mu studiami na Politechnice warszawskiej, przeniósł się do Akademii Sztuk Pięknych, gdzie w 1966 obronił dyplom pracą zatytułowaną „Zdarzenie-informacja-obraz”. Świeżo po studiach, skupiał się w szczególności na oczyszczaniu przekazu tak, aby tworzone przez niego obiekty nazywane „Próbami wizualnej prezentacji rozkładów statystycznych” w sposób bezpośredni przedstawiały stojące za ich kreowaniem reguły. W tym celu ograniczył swoją paletę barwną do bieli i czerni – kolory te nie mają bowiem odcieni, a ich użycie nie pozostawia wątpliwości interpretacyjnej. Tym sposobem, Winiarski dawał wyraz swoim uproszczeniom i bezpośredniości. Podobnie jak Roman Opałka przekraczał w swoich pracach funkcje i znaczenia tradycyjnie rozumianych dzieł sztuki. Odrzucił estetyzm na rzecz podejścia stricte naukowego. Od efektu dużo istotniejszy był dla niego cały proces powstawania dzieła. Choć uparcie postulował intelektualną czystość swoich prac, Winiarski nie uniknął ich estetycznego odbioru. Geometryczne wzory tworzone z białych i czarnych kwadracików układanych w różnorodnych konfiguracjach, po prostu podobały się osobom, które się z nimi stykały. Zapytany przez Zbigniewa Taranienko o postrzegany przez Winiarskiego brak różnicy między intelektem a emocjami, artysta odpowiedział: „Na początku mojej drogi twórczej stwierdzenie to było mi bardzo potrzebne. Podobała mi się myśl Bergsona, że między uczuciem, a logicznym myśleniem nie zachodzi istotna sprzeczność, bowiem w każdym procesie myślowym zawarty jest pewien ładunek emocjonalny. I patrząc na własne doświadczenia, sądzę, że największe emocje pojawiają się w sytuacjach, kiedy dokonuje się odkryć myślowych, kiedy przydarza się to, co nazywam iluminacją… Bywa bowiem, że człowiek chodząc po świecie i realizując wyznaczony przez siebie program artystyczny, nieraz dostrzega pewną niewygodę, niefortunność rozwiązań czy nawet obecną w nim pewną niesprawność. Kiedy myśli się żmudnie i intensywnie o tym braku, nagle przychodzi taki moment, w którym myśl trafia na rozwiązanie – i artysta może tworzyć przez kolejne długie lata. Spotkanie z takim momentem wyzwala stan nieprawdopodobnej emocji”. (Rozmowa Zbigniewa Taranienko z Ryszardem Winiarskim przeprowadzona w 1990 [w:] Ryszard Winiarski, katalog wystawy, Galeria Opera, Warszawa 2017). W rygorystycznym zapisie reguł lub kolejnych rzutów kostką, Winiarski pozwalał sobie na eksperymenty z formą zapisu. W większości tworzył obszary w formie kwadratowych obrazów na płótnie lub reliefów z płyty i drewnianych kostek. Wprowadzał jednak również elementy koloru i szarości, fragmenty szklane, lusterka. Zmieniał format podłoża, czego owocem są wąskie, podłużne gry pionowe, a w najbardziej rozbudowanej formie w pełni zaprojektowane przestrzenie do gry, w których mogą uczestniczyć odbiorcy. Łączył płótna w dyptyki, reliefy w tematyczne serie. Jego „Próby wizualnej prezentacji rozkładów statystycznych” rzadko noszą specyficzne tytuły. Przeważnie są to numerowane „Obszary” lub gry o konkretnie opisanym rozkładzie. Przykładem wspomnianej rzadkości jest prezentowany dyptyk o dualistycznym, jak na artystę przystało tytule „Reality and Utopia” z 1987.