Zaprezentowana rzeźbiarska realizacja to duża rzadkość na rynku sztuki. Ryszard Winiarski łączył w swojej twórczości zarówno wykształcenie artystyczne, jak i inżynieryjne. Z konsekwencją i pasją znajdował połączenia pomiędzy sztuką i nauką. Z czasem, co również widoczne jest w przypadku zaprezentowanej rzeźby, sięgał po coraz bardziej uproszczone środki wyrazu. Rzeźba to przestrzenna realizacja zamysłu Winiarskiego, z tymi artysta eksperymentował także na płótnie. To, które pole zostało pokryte czarną, a które białą farbą, było określane przez artystę na podstawie przypadkowego rzutu kostką lub monetą. Winiarski wielokrotnie podkreślał, że nie interesuje go zapis procesu aleatorycznego, ale samo działanie, prowadzące do powstania faktu materialnego, czyli dzieła. Dla artysty clou działalności twórczej było więc przesunięte w stronę myśli artysty, konceptu i aktu twórczego, a same dzieła powstawały niejako „przy okazji”. Winiarski, zachowując pierwotne założenia twórcze, stopniowo rozszerzał je o nowe możliwości, dodając między innymi trzeci wymiar. Doprowadziło to do realizacji szczególnie ciekawych i wyjątkowych w jego dorobku prac, czyli obiektów noszących cechy reliefu, a także rzeźb, czego przykładem jest dzieło prezentowane w katalogu. Twórczość Ryszarda Winiarskiego znakomicie wpisuje się w kontekst zainteresowania nowymi technologiami w latach 60. oraz 70. XX wieku. Był to okres nowych, niezwykłych osiągnięć ludzkości – wynalazków, które chociażby umożliwiły odbycie pierwszego lotu w kosmos, upowszechnienia gier wideo czy platform do grania. Wynalazków, bez których nie wyobrażamy sobie dziś naszej rzeczywistości, choć nie napawają one takim samym entuzjazmem i niewinnymi marzeniami o wiecznym postępie jak we wspominanym okresie. Niezwykle popularna stała się wówczas również cybernetyka, uważana za naukę o systemach oraz nadawaniu, przetwarzaniu i zarządzaniu informacjami. Cybernetyka miała stać się ogólną dziedziną wiedzy dla konstruktorów „maszyn myślących” oraz dla osób pracujących z różnorodnymi systemami wykorzystującymi dane. Choć wspomniane dwie dekady można uznać za czas końca modernizmu, to zainteresowanie artystów wskazanymi zagadnieniami w dalszym ciągu wydają się postępową kontynuacją „progresywnego” myślenia charakterystycznego dla awangardy 1 połowy XX wieku. Młody Ryszard Winiarski wpadł w samo centrum miejsca, gdzie rozbudzano młode umysły marzeniami o technologii. To za sprawą historyka i krytyka sztuki, który był blisko związany z artystą, Mieczysławem Porębski, młody adept sztuki i nauki Ryszard Winiarski zafascynował się tymi zagadnieniami na długie lata. Wspomniany Porębski prowadził seminarium na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Sam artysta tak opisał to doświadczenie: „Decydujące znaczenie dla mojej twórczości miało uczestnictwo w seminariach poświęconych tematyce kultury indywidualnej, prowadzonych przez prof. Mieczysława Porębskiego, połączonych z moimi zainteresowaniami teorią informacji i pewnymi działami matematyki. Moją ambicją są próby wizualnego notowania zdarzeń i wizualnej prezentacji ich rozkładów statystycznych. Frapuje mnie wielość możliwości, jakie stwarza takie traktowanie obrazu” (Ryszard Winiarski, [red.] Ania Muszyńska, Magdalena Marczak-Cerońska, Warszawa 2017, s. 32). Popularne ówcześnie zagadnienia silnie wpłynęły na młodego artystę, któremu świat liczb i rachunków nie był obcy. Studia wyższe rozpoczął na Wydziale Mechaniki Precyzyjnej na Politechnice Warszawskiej, które ukończył w 1959. Dopiero po obronie dyplomu w 1960 podjął się studiów artystycznych. Można stwierdzić zatem, że był on „predestynowany” do tego, by w swojej twórczości poruszać zagadnienia, które łączyłyby sztukę z nauką. Wspólne dla Winiarskiego oraz wspomnianego już Porębskiego było myślenie o sztuce jako o informacji, którą nadaje się za pomocą „kodu” poprzez odpowiedni „kanał komunikacyjny”, transmitujący „komunikat”. Podobne, strukturalistycznie nacechowane słownictwo stało się znakiem tamtej epoki, tak jak chęć ujęcia działalności artystycznej za pomocą ścisłej terminologii, bliższej naukom empirycznym niż humanistycznym rozważaniom o twórczości. Początkowo w swojej twórczości Winiarski wykorzystywał wyłącznie motyw biało-czarnych, małych kwadratów ułożonych w równych rzędach. W późniejszych pracach artysta zaczął wykorzystywać geometryczne, trójwymiarowe elementy, formy stawały się coraz bardziej skomplikowane i wypukłe. W pewnym momencie obok bieli i czerni zaczął też wprowadzać dodatkowy kolor. Modyfikacje podstawowych założeń nie zaburzały jednak matematycznej harmonii. Chłód i spokój bijący z obrazów budzą zainteresowanie i podziw, intrygują.