Ryszard Kapuściński, choć w czasie podróży zawsze miał przy sobie aparat fotograficzny, to do 2000 roku jego fotografie pozostawały nieznane szerokiemu gronu odbiorców. Podczas wyjazdów pisarz wykonywał setki zdjęć, ale nie chciał, aby były one ilustracją do jego reportaży. Wiele fotografii, zrealizowanych podczas wypraw do krajów ogarniętych konfliktami, zaginęło. Liczne rolki filmów uległy zniszczeniu w tropikach lub zostały mu odebrane na frontach i granicach państw w stanie wojennym. Podczas wielu podróży Kapuściński, całkowicie skoncentrowany na gromadzeniu informacji, również celowo nie wykonywał zdjęć, aby zachować anonimowość rozmówców (np. podczas pracy w Iranie). Jeszcze inne przeciwności pojawiały się przed nim w PRL-owskiej Polsce. Każdą wykonaną przez fotoreporterów klatkę oglądano bardzo wnikliwie, a wszechobecna cenzura była nieprzychylna publikacjom ukazującym prawdę o życiu i konfliktach zbrojnych. Mimo to archiwum Kapuścińskiego liczy około dziesięciu tysięcy fotografii. Najstarsze zostały wykonane w 1957 w Hiroszimie, Ghanie i Kongu. Pierwsze wystawy jego prac były realizowane na przełomie lat 70. i 80. Między innymi na potrzeby tych ekspozycji Kapuściński sam wykonywał odbitki w swoim mieszkaniu, które przypominało laboratorium fotograficzne. Wraz z nowym odkryciem fotograficznej działalności Kapuścińskiego w 2000, jego prace wielokrotnie były prezentowane na wystawach w Polsce i na świecie, m.in. w Bolonii i w pawilonie europejskim na Targach Książki w Madrycie (2004). Dla Kapuścińskiego pisanie i fotografowanie było dwoma odmiennymi sposobami obserwacji świata i różnymi przedstawieniami rzeczywistości. Jednym z miejsc, o którym pisarz najchętniej opowiadał słowem i obrazem, była Afryka, stanowiąca dla niego różnorodny i przebogaty makrokosmos. Jednocześnie zupełnie inaczej Kapuściński kontynent ten widział przez pryzmat zawodu reportera – pozyskującego informacje o poglądach, opiniach, wrażeniach i myślach tutejszej ludności, a inaczej z perspektywy bycia fotoreporterem – tutaj uwagę skupiał na fizjonomii postaci, rysach jej twarzy, wyrazie oczu, wypukłości warg. Pisarz nie robił zdjęć z zaskoczenia, na dłuższą chwilę zatrzymywał się w bezpośredniej relacji z drugim człowiekiem. Dzięki fotografiom Kapuścińskiego odbiorcy mogą być na nowo czytelnikami jego opowieści, „pisanych” fizjonomią „innego” człowieka – indywidualnej mowy twarzy, gestów, nastroju, emocji. Jedną z publikacji dedykowanych fotografiom Kapuścińskiego jest album z 2008 zatytułowany „Ze świata”. Johna Updike. We wstępie do albumu zwraca uwagę na szczególnie poetycki wymiar działań Kapuścińskiego, który przebywając w krajach objętych konfliktami zbrojnymi, nieustannie podziwiał ludzkość przez pryzmat fotografii. Pomimo wszechogarniającego strachu i cierpienia fotoreporter przede wszystkim uwieczniał na zdjęciach prawdę o człowieku, jego naturalność i szczerość. Każda fotografia jest wynikiem współdziałania – fotografa i człowieka znajdującego się po drugiej stronie obiektywu.