Ryszard Horowitz w swoich zdjęciach przedstawia kobiety w sposób wyidealizowany, jak przyznaje sam artysta, pełnią one rolę swego rodzaju ikonicznego znaku. Ich wizerunki zostają wyczyszczone ze zbędnych dodatków, które mogłyby rozpraszać uwagę widza. W sposobie ich ukazania można wyodrębnić dwa motywy, które są reprezentowane przez prace oferowane w katalogu. Pierwszy z nich jest odzwierciedleniem surrealistycznego spojrzenia na kobietę, która pełni rolę muzy i idealnie dopełnia całą kompozycję. Tego typu przedstawienia pojawiają się w twórczości Horowitza w latach dwutysięcznych i co ciekawe, artysta nie poddaje ciał swoich modelek deformacjom, które często występują we wcześniejszych pracach tego artysty. „Orange nude” jest tego doskonałym przykładem – centralnym punktem kompozycji jest przepołowiona pomarańcza, po której przechadza się naga kobieta. Surrealizm tej pracy tkwi przede wszystkim w zachwianych proporcjach, jak i samym akcie poruszania się po pomarańczy, która choć należy do powszechnych przedmiotów, to jednak umiejscowiona w tym konkretnym kontekście nabiera groteskowego charakteru. Postać kobiety jest bardziej jednym z elementów kompozycji niż jego główną bohaterką – uchwycenie jej plecami do widza pozbawia ją indywidualności, choć jej tożsamość nie ma tak naprawdę znaczenia. Drugi typ przedstawienia kobiety, typowy dla twórczości Horowitza z okresu lat 70. i 80., jest niezwykle nowoczesny. Kobiety te uosabiają siłę, pewność siebie, nawet determinację, czego przykładem jest zdjęcie Barbary Carrery. Na przykładzie tej pracy o wiele bardziej widać wpływ Richarda Avedona i Alexey’a Brodovitcha, z którymi Horowitz współpracował we wczesnych latach swojej kariery. Jednym ze wspólnych elementów dla trójki tych uznanych fotografów jest stosowanie jednolitego, minimalistycznego tła. Całkowite jego uproszczenie pozwala na skupienie uwagi widza na pierwszym planie zdjęcia. Cała ekspresja i dynamika dzieła rozgrywają się przy pomocy światłocienia oraz niezwykle przemyślanemu ułożeniu ciała modelki. Kluczowa w tym wypadku staje się mimika twarzy. W przeciwieństwie do Avedona, Horowitz nie dąży do uzyskania teatralnego efektu poprzez manipulowanie emocjami modela. Priorytetem dla niego nie staje się uchwycenie portretu indywidualnego, lecz ponadczasowego. Takie właśnie jest zdjęcie Barbary Carrery – kompozycja tylko pozornie została zdominowana przez wyrazisty zwierzęcy wzór, albowiem cała uwaga skupia się na twarzy kobiety, która kieruje swój wzrok bezpośrednio na widza. Proporcje również tutaj zostały całkowicie zachwiane, co nie stanowi żadnej przeszkody, aby pracę uznać za klasycznie piękną.