„Trzeba kochać malarstwo i to, co się robi. Wtedy nie starczy życia, żeby namalować to, co jest do wymalowania. Cytując Ezrę Pounda: ‘Ciekawość swą trzeba nieustannie doskonalić’. Albo jak powiedział jeden mistrz karate: ‘Trzeba robić tak, żeby woda ciągle wrzała w tym imbryczku i nie doprowadzić do tego, żeby wystygła’. Trzeba malować często, w miarę jak najczęściej. Najlepiej codziennie. Prawie codziennie”. Ryszard Grzyb Ryszard Grzyb to jeden z czołowych przedstawicieli nurtu ekspresyjnego malarstwa w Polsce. Artysta związany był z kultową „Gruppą”, która powstała w 1982 i której działalność była wyrazem buntu przeciwko oficjalnej kulturze PRL-u. Grupa ta promowała postawę niezależności twórczej, eksperymentowania z formą i kolorem oraz subiektywnego, często emocjonalnego podejścia do rzeczywistości. Grzyb, podobnie jak jego koledzy z „Gruppy”, uprawiał malarstwo intensywne kolorystycznie, pełne symboli i odniesień do osobistych przeżyć oraz refleksji nad otaczającym światem. W latach 80. Grzyb tworzył obrazy silnie ekspresyjne, często figuratywne, w których można było odnaleźć elementy groteski, ironii, a nawet absurdu. Prace z tego okresu cechowała celowa antyestetyczność. Malowane postaci i symbole obwiedzione były grubym konturem, który podkreślał płaskość i surowość kompozycji. Same obrazy natomiast nosiły konkretne tytuły odnoszące się do sytuacji społeczno-politycznej w kraju (np. „Płonie Sodoma”, „Herbatnik wojenny” czy „Bezmyślność i trawienie”). Od czasu zmiany ustroju w 1989 malarstwo Grzyba stopniowo łagodniało. Jego twórczość zaczęła przyjmować bardziej syntetyczne i dekoracyjne formy, a mocne motywy figuratywne coraz częściej ustępowały miejsca abstrakcji, ornamentalnym układom czy przedstawieniom zwierząt. Prezentowany obraz z 1991 doskonale oddaje zwrot artysty ku bardziej dekoracyjnemu, nienarracyjnemu podejściu do malarstwa. Kompozycja składa się z kontrastujących, płaskich plam barwnych, charakterystycznie dla tego okresu nakładanych strefowo. Pod tą barwną i dynamiczną fasadą widoczna jest dodatkowa tkanka: zarysy sylwetek zwierząt oraz fragmenty roślin. Pozornie chaotyczna kompozycja układa się tutaj w spójną, rytmiczną całość, w której zachowana jest równowaga między formą i kolorem oraz rzeczywistością i wyobraźnią.