„Decyzja o fotografowaniu mojej twarzy wzięła się z bezsprzecznej konieczności, by nic nie stracić z chwytania czasu”. Roman Opałka Roman Opałka jest jednym z najbardziej znanych na świecie polskich artystów i konceptualistów XX wieku. Wybitny polsko-francuski twórca zasłynął z projektu „1965/1-∞”. Jego prace, będące wizualnym zapisem czasu, rozpoczęły się od malowania liczb na płótnach, zaczynając od „1”. Każde kolejne dzieło zawierało ciąg liczb kontynuowany od poprzedniego punktu, symbolizując upływający czas i nieuchronność starzenia się. Opałka konsekwentnie realizował swój projekt przez ponad 45 lat, aż do swojej śmierci w 2011. Na pierwszym płótnie liczby były białe na czarnym tle, jednak z biegiem czasu dodawał do farby białe pigmenty, aż liczby stały się niemal niewidoczne na białym tle. Każdą liczbę dodatkowo wymawiał, nagrywając ją na magnetofon, a do skończonego obrazu dodawał swoje aktualne zdjęcie. Każde płótno było swoistym dziennikiem, zapisem codziennego życia artysty. Prace charakteryzowały się wysoką estetyką, opierającą się na dokładnej symetrii jego obrazów z cyklu „OPALKA 1965/1- ∞”. W pewnym momencie zaczęły przypominać starannie zapisaną kartkę papieru. Dopiero z bliska można było dostrzec dokładne liczby. Obrazy nawiązywały do współczesnego memento mori, a Opałka wciąż przypominał o nieuchronnej śmierci. Jego ostatecznym celem było namalowanie liczby 7 777 777, kiedy to obraz stałby się zupełnie biały. Jednak zmarł, kończąc swoje odliczanie na liczbie 5 607 249. „Moja idea jest prosta jak życie, rozwija się od narodzin do śmierci. To zadanie na całe życie, bo ostatnia liczba, którą kiedyś namaluję, będzie oznaczać kres mego istnienia. Próbuję namalować coś, co nie było jeszcze namalowane. Namalować czas trwania jednej egzystencji”. Instalacja fotograficzna „OPALKA 1965/1-∞ / Installationsfotos” została stworzona przez artystę specjalnie na wystawę, która odbyła się w 1990 w Kolonii w Galerie Wanda Dunikowski. W jedno dzieło zostało zestawionych ze sobą pięć prac fotograficznych z programu OPALKA 1965 / 1-∞. Prace stworzyły swoistą metainstalację, składającą się z fotografii, które tak naprawdę również były instalacjami. Autoportrety Opałki połączone z ujęciami procesu fotografowania portretu oraz pojedyncza fotografia pustej instalacji studyjnej, w której artysta wykonywał swój portret po ukończeniu kolejnego obrazu. Projekt „Installationfotos” podkreślał istnienie paradoksu między dziełem, które odbywa się w określonym czasie i miejscu i jest niemożliwe do zachowania w tej formie, a zapisem fotograficznym idei dzieła, który przekracza barierę ulotności i stanowi równoprawne dzieło. Pojęcie „Installationfotos”, które Wanda Dunikowska nadała wydarzeniu, miało zwrócić uwagę na znaczenie medium fotografii w praktyce artystycznej sztuki instalacji oraz performatywnej. W swojej instalacji Roman Opałka uwidaczniał nierozłączność idei oraz dokumentu – dzieła, które oscyluje między procesem a jego utrwalaniem. Opałka regularnie fotografował swoją twarz, dokumentując fizyczne efekty upływu czasu. Zdjęcia te symbolizują nieustanny proces twórczy, w którym Opałka był zanurzony. Te autoportrety, zestawione z liczbami, tworzą pełny obraz jego artystycznej filozofii, łącząc konceptualną sztukę z głęboko osobistą narracją. Praca „OPALKA 1965/1-∞ / Installationsfotos” to nie tylko zapis procesu twórczego, ale również refleksja nad nieuchronnością starzenia się i przemijania. Prezentowaną instalacją Roman Opałka wyłamał się z przyjętej koncepcji artystycznej stworzonego przez siebie programu i nadał jej nowe możliwości interpretacyjne.