Richard Anuszkiewicz należy do najważniejszych przedstawicieli op-artu – nurtu sztuki abstrakcyjnej, który rozkwitł w latach 60. XX wieku, badając iluzje optyczne i granice percepcji. Uczeń Josefa Albersa na Yale University, rozwijał jego teorię koloru, nadając jej wyjątkową intensywność wizualną. Twórczość Anuszkiewicza cechuje precyzyjna geometria, w której zestawienia barw i rytmicznych linii wywołują pulsowanie, drgania i wrażenie przestrzeni. Sztuka była dla niego doświadczeniem – zaproszeniem do gry z percepcją, w której oko i umysł widza stają się aktywnymi uczestnikami. Każda kompozycja staje się tu swoistym laboratorium widzenia, w którym testowane są granice odbioru. Od lat 60. artysta tworzył cykl, w którym centralny punkt stanowiła figura – najczęściej kwadrat – otoczona promieniście rozchodzącymi się liniami. Budował silne kontrasty barwne, zestawiając chłodne błękity i zielenie z intensywnymi oranżami i czerwieniami. Cykl ten towarzyszył artyście przez całe lata 80., powrócił do niego również w latach 2010., niedługo przed swoją śmiercią. Późniejsze obrazy z tego okresu, w tym kompozycja z 1981 prezentowana w katalogu, pokazują niezwykłą konsekwencję oraz ponadczasowość warsztatu Anuszkiewicza. Twórczość Anuszkiewicza, obecna w najważniejszych muzeach świata (m.in. MoMA w Nowym Jorku i Tate w Londynie), pozostaje jednym z najczystszych przykładów sztuki optycznej. Jego dzieła urzekają świeżością i intensywnością barw. Każdy obraz tworzy własną rzeczywistość – świetlistą i pulsującą energią, która angażuje zmysły widza i hipnotyzuje.