„Nie mogę się uważać za abstrakcjonistę. Punktem wyjścia każdego mojego obrazu jest treść. Pragnę być jak najbardziej zaangażowany w problematykę mojego czasu, chcę tej problematyce dać wyraz, szukam dla niej najbardziej adekwatnych form. Bliscy mi są ludzie z ich potrzebą szczęścia, stawiam sobie pytania jak każdy dzisiejszy człowiek i odpowiadam na nie w granicach moich możliwości. To wcale nie abstrakcja, a zupełnie konkretne fakty”. Rajmund Ziemski, „Zwierciadło” 1962, nr 22 Urodzony w 1930 w Radomiu Rajmund Ziemski już jako młody człowiek wykazywał zainteresowanie sztuką. W 1947 opuścił rodzinne miasto, by kontynuować naukę w liceum plastycznym w Warszawie, która wciąż dźwigała się z ruin po zniszczeniach II wojny światowej. Po ukończeniu liceum kontynuował edukację na Akademii Sztuk Pięknych, którą ukończył w 1955. W tym samym roku wziął udział w słynnej wystawie „Przeciw wojnie – przeciw faszyzmowi” zwanej Arsenałem od miejsca, w którym się odbywała. Wystawa ta stała się symbolem przełomu twórczości i politycznego buntu młodego pokolenia artystów. Od 1958 prowadził pracownię malarstwa na Akademii Sztuk Pięknych. Na przełomie lat 50. i 60. współpracował z warszawską Galerią Krzywego Koła, wówczas główną instytucją artystyczną w kraju, prezentującą sztukę nowoczesną w okresie tzw. kulturowej odwilży po wojnie. Indywidualna forma malarstwa Ziemskiego, pozbawiona prostej referencji do wizualnej rzeczywistości, idealnie wpisywała się w promowaną wówczas abstrakcyjną wizję nowoczesności. Tytuł prezentowanego dzieła „Pejzaż” towarzyszył obrazom Rajmunda Ziemskiego od 1960 aż do końca jego działalności twórczej. Każdą kolejną pracę autor nazywał tym samym tytułem, dodając do niego liczbę porządkową oraz rok powstania. Sam Ziemski tak mówił o swoich pejzażach: „I to są pejzaże. Pejzaże metaforyczne. Wszystko tu odbywa się w przestrzeni, w której ujawniają się groźne znaki. Można by je może nazwać maskami, jakie przyobleka ludzka trwoga, niepokój, obawa. Zawsze malowałem pejzaże. Na samym początku swojej malarskiej pracy potrafiłem całymi dniami pracować w plenerze, później już mogłem każdy pejzaż odtworzyć z pamięci. Te nagromadzone w ciągu lat pejzaże gdzieś się we mnie zachowały, tyle że nie realizuję ich wprost, a przez różne skojarzenia, przez nie tylko to, co wiem, ale i to, co myślę o świecie” („Zwierciadło” 1968, nr 16, 21 IV). Artysta w swoich dziełach nie traktuje pejzażu dosłownie. Choć początkowo malował z natury, z czasem przestał potrzebować bezpośredniego kontaktu z rzeczywistością. Pejzaże „nagromadziły się” w nim, stając się częścią jego wewnętrznego świata. W swoich pracach nie odwzorowuje realistycznie natury, lecz tworzy metaforyczne pejzaże ludzkiego wnętrza, które mają wyrażać trwogę, niepokój i obawę. Ziemski mówi o tych przestrzeniach jako o miejscach, gdzie ujawniają się refleksje nad kondycją egzystencjalną człowieka. Jego dzieła stają się symbolami emocji, stanów psychicznych, a także bezpośrednimi śladami doświadczeń wojennych i traumy. Wydaje się, że całe swoje życie i twórczość artysta poświęcił próbie przepracowania traumy II wojny światowej. Twórczość Rajmunda Ziemskiego wyróżnia się wyjątkowym podejściem do materii malarskiej. Charakterystyczne dla jego obrazów są dynamiczne, kanciaste rozlewiska farby prowadzone szerokim, ekspresyjnym gestem, który, jak zauważa krytyk Aleksander Wojciechowski, bywał „niedbały”, lecz pełen siły wyrazu. Ziemski świadomie eksponował fakturę, budując powierzchnię obrazu z grubo nakładanej farby, dzięki czemu jego obrazy zyskują niemal trójwymiarowy charakter, wykraczający poza tradycyjną, dwuwymiarową przestrzeń płótna. W jego malarstwie nie chodziło jedynie o kolor, ale o fizyczność materii. Artysta operował tworzywem w sposób zmysłowy. „Gęstość zroszonej deszczem gliny, sypkość pyłu pokrywającego spaloną słońcem drogę, twardość kamieni – to wszystko są elementy, z których tworzyć można obrazy”, cytuje Wojciechowski z rozmowy z artystą. „Ziemski posługuje się tym właśnie konkretnym materiałem, a nie abstrakcyjnym kolorem. Szarość nie jest dla niego tylko ciemną barwą. Może być ona błotnistym polem, może być mrokiem lasu, może być kawałkiem zmurszałej ściany. Tak rodzi się specyficzna faktura tych niezwykłych krajobrazów”. Aleksander Wojciechowski Jego prace zaliczane są do nurtu malarstwa materii, jednak Ziemski nadał mu indywidualny charakter. Mimo pozornego chaosu jego prace mają wewnętrzną strukturę. To malarstwo, które nie tylko porusza zmysły, ale też przywołuje emocje, nastroje i egzystencjalne refleksje zakorzenione w doświadczeniu świata, pamięci i cielesności. W 1979 Ziemski został uhonorowany Nagrodą im. Jana Cybisa za całokształt twórczości. Jego obrazy znajdują się dziś w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie, Krakowie i Poznaniu, a także w licznych kolekcjach prywatnych w kraju i za granicą. Był głosem młodych artystów, którzy w czasach dominacji ideologii politycznej walczyli o pełną autonomię sztuki.