„Miłość to morze, którego wybrzeżem jest kobieta” – Victor Hugo Tytuł obrazu Olbińskiego jest cytatem jednego z największych pisarzy wszech czasów, zaś sam obraz – malarską wersją tego cytatu. Na obrazie widnieje naga kobieta, która zamyślona, „zwija” morze, a tym samym powiększa obszar wybrzeża. W jej stronę płynie statek, lecz ona ma nad nim przewagę i w każdej chwili może doprowadzić do jego zatonięcia. Victor Hugo był niewątpliwym mistrzem słowa. Potrafił pisać zarówno wzruszające powieści, jak i listy miłosne. „Ubóstwiam Cię, jesteś światłem moich oczu” – miał pisać w ten sposób do Léonie Biard. Nie czekał długo, aż jego miłosne zabiegi zwieńczył sukces. Niestety nie było mowy o pełni szczęścia. Po pierwsze dlatego, że romans Hugo z Léonie bardzo przeszkadzał zarówno jej mężowi, jak i partnerce słynnego literata Juliette Drouet. Do tego pisarz był żonaty z Adèle (o którą konkurował kiedyś ze swym rodzonym bratem, a ten przypłacił to chorobą psychiczną). Historie czy wręcz perypetie miłosne Hugo są tak barwne i tak skandalizujące, że nawet dzisiaj budzą w nas mieszane uczucia. Hugo był specjalistą od zmieniania prozy życia w poezję literatury. Uwielbiał koloryzować i rozmijać się z prawdą. Swoich przodków po mieczu, grabarzy i stolarzy przedstawiał światu jako arystokratów, którzy z czasem stali się rewolucjonistami. Z rozwiązłej matki, której rodzina wyrażała swoje poparcie dla rewolucji francuskiej, zrobił zaś potomkinię zaciekłych rojalistów. Dzięki temu urósł do rangi symbolu: człowieka łączącego w sobie monarszy arystokratyzm oraz ducha rewolucji. Z reguły kładł nacisk na ten przymiot swego jestestwa, którego akurat potrzebował. Nie przysparzało mu to sympatii. Wielu drażnił jego oportunizm, choć ciężko było mu odmówić talentu literackiego. André Gide – francuski prozaik, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie literatury (1947) na pytanie o największego francuskiego pisarza miał ponoć odpowiedzieć: „Niestety Victor Hugo”. Sława, zaszczyty i niezliczone podboje miłosne były faktem. Był niebywale zazdrosny o swoją pierwszą ukochaną i późniejszą żonę Adèle. Jego zarzuty stały się na tyle absurdalne, że kobieta w końcu znalazła sobie kochanka, miała kilkuletni romans ze znanym krytykiem literackim, który recenzował także teksty jej męża. Tymczasem Victor miał w zwyczaju sypiać z kim popadło, od wielkich dam po kobiety lekkich obyczajów. Szalał za śliczną aktoreczką Juliette Drouet (która dorabiała jako prostytutka). Zagrała w jego dramacie „Lukrecja Borgia”. Ich związek trwał kilkadziesiąt lat, co nie przeszkadzało pisarzowi w nieustannym uwodzeniu innych kobiet i pomstowaniu na kochanka żony. Ślady prywatnego życia Hugo do dziś można odnaleźć w jego powieściach. Przykładowo w „Nędznikach” miłość Mariusza i Kozety, pozostającej pod kuratelą zazdrosnego Valjeana, przypomina historię ulubionej córki pisarza Léopoldine, której długo nie chciał oddać narzeczonemu. Z kolei data ślubu Kozety – 16 lutego – to dzień, w którym swoją miłość skonsumowali Hugo i Juliette Drouet. Co roku tego dnia kochankowie zwykli świętować. Niestety prócz radości przeżywali wspólnie także nieszczęścia: oboje doświadczyli śmierci dziecka. Córka Juliette popełniła samobójstwo, Léopoldine Hugo utonęła kilka miesięcy po ślubie. Rodzinne tragedie nie odsunęły romansów na dalszy plan. „Miłość jest gorącym zapomnieniem o wszystkim” – głosił Hugo i pocieszał się wręcz kompulsywnie kolejnymi przygodami. Z prowadzonego przez pisarza sekretnego dziennika (używał ciekawego szyfru, piersi nazywał „Szwajcarią”) wiemy, że miewał kontakty seksualne jeszcze na miesiąc przed śmiercią, w wieku 83 lat. Utrzymywał nawet, że łatwiej mu przychodzi czterokrotne zaspokojenie kobiety niż wygłoszenie długiego przemówienia, a tych musiał wygłaszać sporo, bo jako obrońca wzniosłych idei stał się autorytetem w dziedzinie nie tylko literatury, lecz także praw człowieka i obywatela. Już od czasu rewolucji lipcowej Hugo potępiał burżuazję i sympatyzował z ludem. Wyrazem tego są postaci Quasimoda, żebraków oraz Esmeraldy, bohaterów „Katedry Marii Panny w Paryżu”. Również „Nędznicy” były jego osobistym manifestem. Co ciekawe obydwa te dzieła znalazły się na liście ksiąg zakazanych przez Watykan. Z kolei jego dzieło „Ostatni dzień skazańca” z 1829, (który ukazał się przed rewolucją lipcową), to dzieło, w którym Hugo ostro występował przeciwko karze śmierci. Nie może zatem dziwić, że pogrzeb Hugo zgromadził dwa miliony ludzi. Pogrzeb był ogromnym wydarzeniem, zwłoki pisarza pochowano w Panteonie. O najosobliwszym ze złożonych zmarłemu hołdów mówiono tylko po cichu: paryskie domy publiczne przystrojono na czarno. Paryż stracił wybitnego pisarza, a paryskie burdele wiernego klienta.