Góry jak narkotyk Rafał Malczewski był synem Jacka Malczewskiego, który zaszczepił w nim miłość do sztuki, a także przekazał mu pierwiastek swojego talentu. Kluczowa dla rozwoju indywidualnego stylu młodego Malczewskiego była przeprowadzka do Zakopanego, gdzie mieszkał w latach 1917-39. Zakopane, za sprawą postaci takich jak m.in. Stanisław Ignacy Witkiewicz i Karol Szymanowski, było wówczas centrum polskiego życia kulturalno-artystycznego. Malczewski zasłynął nie tylko jako artysta miłujący Tatry, ale również jako wybitny taternik i miłośnik gór. W 1917, w trakcie wspinaczki na ścianie Zamarłej Turni, przyjaciel artysty, Bronisław Bronikowski stracił życie, a sam Malczewski był zmuszony godzinami oczekiwać na pomoc ratowników TOPR. Jednak nawet tak przykre doświadczenia nie ostudziły pasji Malczewskiego, przeciwnie, sam wstąpił w szeregi TOPR. Jego miłość do polskich gór została wystawiona na bolesną próbę, kiedy podczas II wojny światowej artysta wyemigrował do Brazylii, a następnie Kanady. Nawet w odległym o tysiące kilometrów kraju Malczewski poszukiwał znajomych i drogich jego sercu krajobrazów. Odnoszone na arenie międzynarodowej sukcesy również wiązały się z tworzonymi przez artystę pejzażami górskimi – w 1937, podczas wystawy światowej w Paryżu, Malczewski otrzymał złoty medal za obraz „Wiosna w górach”. Fascynacja górami wyrażona została także w twórczości literackiej artysty. Rafał Malczewski opublikował kilka pozycji dedykowanych wyłącznie Tatrom. Pierwsza z nich, „Narkotyk gór”, doskonale opisuje nierozerwalną, wręcz nałogową relację artysty z górami. Tworzy ją siedem tatrzańskich nowel, z których każda jest osobną, niepowtarzalną historią, inspirowaną podróżami artysty i zasłyszanymi opowieściami. Kolejnymi tytułami opublikowanymi przez Malczewskiego były „Tatry i Podhale” (1935), „Góry wołają” (1939) i „Pępek świata. Wspomnienia o Zakopanem” (1960), wydane podczas pobytu w Montrealu. Nawet częściowo sparaliżowany i już niezdolny do malowania farbami olejnymi, Malczewski do końca życia miał przed oczami obrazy gór.Najczęstszymi tematami pejzaży Malczewskiego były małe senne miasteczka lub przedstawienia krajobrazu Podhala i Tatr. W „Widoku na Morskie Oko’’ artysta przedstawia naturę nieskalaną bytnością człowieka. Konwencja artystyczna, którą posłużył się, nosi znamiona „prymitywizującej”, sięgającej po elementy umożliwiające nieco bardziej magiczne ujęcie rzeczywistego krajobrazu. Doskonałym tego przykładem jest sposób, w jaki artysta kreuje zróżnicowaną taflę Morskiego Oka. Bliska widzowi powierzchnia wody przedstawiona jest jako wartka i nieregularna, podczas gdy tafla widoczna w oddali jest całkowicie gładka, przejrzysta niczym lustro. Irena Kossowska określa to malarskie zachowanie jako „kulisowość” – zabieg ten funkcjonuje jak dekoracje teatralne, które ustawione równolegle do siebie mogą być prędko zmieniane na scenie w zależności od momentu przedstawienia. Irena Kossowska porównuje malarstwo Malczewskiego z okresu późnych lat 20. XX wieku z „poetyką malarstwa metafizycznego, szczególnie ze sztuką Carlo Carry”. Malczewski wybrał niespotykany sposób prezentacji rodzimego stawu. Widz spogląda na taflę nie z brzegu, lecz z samego środka, co nadaje pracy niecodzienną dynamikę i głębię. Zamiast spoglądać na klasyczny schemat ukazania pejzażu górskiego, malarz skłania widza do zmierzenia się z wieloma elementami krajobrazu jednocześnie, kształtując bardziej sensoryczne doznanie, porównywalne do płynięcia łodzią przez taflę Morskiego Oka. Prezentowany obraz jest znakomitym przykładem zarówno umiejętności oddania przez artystę sensorycznej obserwacji, jak i osobistego ładunku emocjonalnego kryjącego się w ukochanym przez niego krajobrazie.