„Tak więc malarstwo Bujnowskiego to studium potencjalności widzenia. Uchwyciwszy przejście od widocznego do niewidocznego, artysta wyławia magiczną więź między wizją, ukazywaniem się a spojrzeniem”. Adam Budak Obraz pochodzi z przełomu pierwszych dekad XXI wieku, kiedy Bujnowski ograniczył paletę stosowanych barw do ulubionych czerni i szarości. Z jednej strony eksperymentował wtedy z materią obrazu i budowaniem kompozycji poprzez grę światła na jego powierzchni, z drugiej zaś kontynuował konceptualne poszukiwania wokół funkcji i statusu dzieła sztuki. Prace z tego okresu niejednokrotnie nawiązują w tytule do tradycyjnych gatunków malarskich, takich jak nokturn, panorama czy pejzaż. Jak mówi Bujnowski: „Pejzaż to obraz o poszukiwaniu punktu czy linii granicznej pomiędzy abstrakcją a realizmem. Ta linia może być horyzontem – rozmytym, zamglonym jak te gatunkowe, akademickie rozróżnienia”. Mistrzowskie opanowanie przez artystę malarskiej materii uwidacznia się w kontraście malowanych swobodnym gestem, chwytających światło szerokich impastów i subtelnego sfumato, budującego iluzję głębi przestrzennej na linii horyzontu. To erudycyjne malarstwo, pozostające w dialogu z historią sztuki europejskiej – od renesansowego pejzażu po wyrafinowane, monochromatyczne abstrakcje spod znaku Pierre’a Soulagesa. Twórczość Rafała Bujnowskiego można interpretować jako studium malarstwa, jego ograniczeń oraz możliwości. W obrazach Bujnowskiego widoczna jest fascynacja malarstwem jako medium. Radykalne uproszczenie i ustrukturyzowanie kompozycji, ograniczenie palety barw do czerni oraz impastowe pociągnięcia pędzla charakteryzują pracę przedstawianą na wystawie. Poruszenie przez artystę jednego z najbardziej rozpoznawalnych motywów w europejskim malarstwie sprawia, że dzieło jest z jednej strony świadomym nawiązaniem do historii, a z drugiej odkryciem nowych możliwości, jakie stoją przed malarstwem. To właśnie relacja pomiędzy obrazowanym a sposobem zobrazowania wyróżnia malarstwo Bujnowskiego. Uproszczony pejzaż odnosi się do tysięcy istniejących przedstawień, funkcjonuje w odniesieniu do nich. Stworzona przez artystę więź pomiędzy wzorem a sposobem przedstawienia jest okazją do refleksji dotyczącej malarstwa jako medium samego w sobie. Jak wiele wcześniejszych prac Bujnowskiego takich jak seria „Wytarte dżinsy” czy nawet słynny „Autoportret” wykorzystany do uzyskania przez artystę wizy amerykańskiej, „Nokturn” również odnosi się do idei relacji pomiędzy kopią a oryginałem, a w pewnym stopniu oczekiwań wobec malarstwa i jego roli we współczesnym świecie. Relacja pomiędzy autentycznością oraz powtarzalnością przewija się w twórczości Bujnowskiego. Poprzez uproszczenie kompozycji przedstawiony pejzaż, w przeciwieństwie do pierwowzorów, staje się pejzażem uniwersalnym. Bujnowski w pewnym stopniu poddaje się wobec ogromu otaczających nas obrazów. Dostrzegając to, że powtarzalność jest niemożliwa do uniknięcia, tworzy prace, które poprzez interakcje z widzami oraz światłem stają się jednostkowymi bytami. Rola widza, patrzenia i światła są jednymi z najciekawszych aspektów pracy. Odbijające się od powierzchni płótna światło dynamizuje akt patrzenia, sprawiając, że przeżycie patrzenia na obraz staje się zindywidualizowanym, jednostkowym doświadczeniem. Tematyka obrazu, staranność, z jaką artysta podchodzi do kompozycji oraz faktury płótna przy równoczesnym poddaniu się warunkom takim jak wspomniane światło sprawiają, że praca staje się kontemplacją związku pomiędzy autentycznością pracy a przedstawieniem.