Zygmunt Łukasiewicz to jeden z najciekawszych twórców związanych ze sztuką włókna. Na tle dokonań polskiej szkoły oraz jej kontynuatorów twórczość artysty wyróżnia się „umiłowaniem koloru” oraz subtelnymi przejściami walorowymi w obrębie tworzonych przez niego kompozycji. Łukasiewicz jest bowiem spadkobiercą wspaniałych artystów farbiarzy warszawskiej akademii zainicjowanej przez Wandę Szczepanowską oraz Eleonorę Plutyńską. Inspiracji dla swojej twórczości Łukasiewicz szuka w kosmosie. Jak pisze: „Od samego początku inspirowały mnie rzeczy niezwykłe, niepojęte, niewytłumaczalne, dziejące się zarówno w kosmosie, jak i na ziemi. W konsekwencji doprowadziło to do zainteresowania się kulturami pradawnych cywilizacji – starożytnych Majów czy Dogonów”. Zainteresowanie pozaziemską przestrzenią wyznaczył krąg fascynacji artystycznych – gobelinami Zofii Butrymowicz oraz obrazami Stefana Gierowskiego. Zygmunt Łukasiewicz wywodzi się warszawskiego środowiska skupionego wokół Akademii Sztuk Pięknych. Tam w latach 1973-79 studiował na Wydziale Malarstwa w Pracowni Tkaniny Eksperymentalnej u Wojciecha Sadleya. W latach 1980-86 pracował na macierzystej uczelni prowadząc farbiarnię w Katedrze Tkaniny oraz wykładał materiałoznawstwo, naukę splotów tkackich, budowę krosien. W kolejnych latach związał się z łódzką Akademią Sztuk Pięknych, gdzie wykładał klasyczne techniki tkackie.