Jeden z pierwszych modeli ręcznej krótkiej broni palnej z wykorzystaniem zamka kapiszonowego. Pistolety tego typu znajdowały się na wyposażeniu polskich żołnierzy służących w armii napoleońskiej i w powstaniu listopadowym. Zamek kapiszonowy wynaleziony został w 1818 roku. Na przełomie lat 30. i 40. XIX wieku wprowadzono go do powszechnego użycia w wojsku (zaczął on wypierać zamek skałkowy). Wystrzał z broni o zamku kapiszonowym następował poprzez odpalenia kapiszona – miedzianej miseczki zawierającej piorunian rtęci. Kapiszon nakładany był na rurkę zwaną kominkiem, doprowadzającą płomień do ładunku prochowego w lufie. Po naciśnięciu spustu broni, napięty kurek opadał na kapiszon, powodując wybuch piorunianu rtęci, a w konsekwencji odpalenie broni. Zamek kapiszonowy był prostszy w użyciu i pewniejszy w działaniu.