„Przyswoił sobie elementy nowoczesnego, aktualnego w danym czasie języka plastycznego i nie imitując nikogo, ale wykorzystując umiejętności zdobyte w polskim świecie artystycznym, w gronie najlepszych, jakie ongiś stanowili kapiści, tworzy sztukę z jednej strony odpowiadającą charakterowi nowoczesnej postawy wedle upowszechniających się z gwałtowną szybkością pojęć międzynarodowej plastyki, z drugiej zaś na wskroś osobistą i indywidualną, noszącą znamienia polskiej odrębności – pewną ‘miękkość’ widzenia, żywość i zmienność reakcji, ale, prowadzącej do działań i artykulacji malarskich nie tylko stroniących, od brutalności, lecz nacechowanych, nawet przy dramatycznym napięciu, jakąś melodyjnością i słowiańską nostalgią”. Zdzisław Kępiński