Motywem najczęściej pojawiającym się w twórczości Michałowskiego stały się konie. Wątek konia, jeźdźca czy konnego zaprzęgu inspirował artystę od dzieciństwa, które upłynęło pod wpływem legendy wojen napoleońskich. W stolicy Francji Michałowski nie ograniczał studiów malarskich do samej pracowni. Jako miłośnik tematyki zwierząt, analizował ich anatomię w tamtejszych rzeźniach, stajniach i stacjach dyliżansów. Z czasem Michałowski stał się wybitnym animalistą, a motyw koni pozostał jego ulubionym do końca życia. Na licznych rysunkach, akwarelach oraz sepiach nieustannie dążył do uchwycenia jak największego podobieństwa gatunkowego, uwieczniając przy tym jednocześnie indywidualne cechy zwierząt. Mistrzostwo w przedstawianiu zwierzęcej anatomii zbliżała malarza do twórczości innego wybitnego romantyka – Théodore’a Géricaulta. W jego akwarelowych rysunkach czytelny jest również wpływ Aleksandra Orłowskiego – pioniera realistycznego nurtu w sztuce polskiej. Już od początku twórczości wizerunki koni i jeźdźców Michałowski realizował z upodobaniem w rysunku i akwareli. Osiadłszy na stałe w latach 40. XIX wieku w małopolskich Krzysztoforzycach i Bolestraszycach, uwieczniał zwierzęta w urządzonej pracowni przystosowanej do malowania koni ze specjalną maszyną do ich podnoszenia. Nadal podróżował również do Francji, gdzie napotykał ulubiony motyw na wiejskich drogach, w stadninach czy na specjalnych targach koni. Prezentowany na aukcji dwustronny rysunek to kolejny dowód tego, z jaką powagą Michałowski traktował konie na swoich obrazach. Dokładnie szkicował każde poruszenie, pozę i ekspresję tych majestatycznych zwierząt. „Już samo to, że pracuje tylko szkicowo, że szkic uważa za dzieło skończone, mówi o nim wiele. Gdyż prawdę rzecząc, błędnie do wielu dzieł jego zastosowaniem zostało słowo: szkic. Słuszniej użyć by tu należało słowa: impresja, w znaczeniu nie wrażenia, ale metody, więc szerokości techniki w znaczeniu wielkich plam”. (Jerzy Sienkiewicz, Piotr Michałowski, Warszawa 1964, s. 55).