W 1915 roku Krémègne zaprzestał tworzenia rzeźby i poświęcił się wyłącznie malarstwu. Odkrył paryskie muzea i galerie sztuki nowoczesnej, w której poznawał prace impresjonistów, van Gogha czy Cézanne’a. Od 1916 roku włączył się w życie artystyczne Montparnasse’u, gdzie poznał Kikoina, Deraina, Vlamincka i Maxa Jacoba. Marszandzi tacy jak Chéron, Zborowski i Paul Guillaume były pierwszymi, którzy zbierali jego prace. W 1918 roku wyjechał po raz pierwszy do Céret pod Pirenejami. Od początku lat 20. XX wieku wiele podróżował. Odwiedzał Korsykę, Cagnes-sur-Mer i Skandynawię, którą zainteresował się dzięki swoje żonie, Szwedce z pochodzenia. Pejzaż i martwa natura to gatunki dominujące w twórczości artysty. Krémègne wypracował na przestrzeni lat swój własny, w pełni rozpoznawalny styl, w ramach którego pejzaż ulega licznym deformacjom i rozbiciu. Malarz odtwarzał, a właściwie przetwarzał otaczającą go rzeczywistość wedle silnie zindywidualizowanego odczucia natury. Wielobarwne drzewa i wzgórza stały się znakiem rozpoznawczym płócien twórcy. Większa część z nich powstała w miasteczku Céret, w którym Krémègne posiadał niewielki majątek ziemski.