„Próbuję – używając najprostszych form – pokazać drogę do Osoby. Formy te są z jednej strony abstrakcją geometryczną – z drugiej reprodukcją obiektywnych widzeń duchowych”. Paweł Kwiek Paweł Kwiek był jednym z najciekawszych artystów polskiej neoawangardy lat 70. Uczestniczył – równolegle – w działaniach łódzkiego Warsztatu Formy Filmowej (był jednym z jego głównych animatorów) oraz warszawskiej grupy artystów zafascynowanych teorią i praktyką Formy Otwartej Oskara Hansena. Jego krótka autobiografia brzmi następująco: „Paweł Kwiek. 1971-1980 świecki artysta awangardowy, 1980 - nawrócenie, 1980-2004 uprawia sakralną sztuką awangardową, 1991-2002 - pięciokrotna hospitalizacja psychiatryczna, kilka psychoduchowych śmierci i zmartwychwstań”. Rzeczywiście, zarówno sam Kwiek, jak i historycy sztuki dzielą jego twórczość na dwa etapy: przed nawróceniem i po nim, gdy zaczął tworzyć uduchowione kompozycje wystawiane na przykościelnych ekspozycjach. W latach 70. współtworzył Warsztat Formy Filmowej, o którym Łukasz Ronduda pisał: „Artyści WFF postanowili przekroczyć dotychczasowe 'humanistyczne' metody stwarzana sensu, wprowadzić kategorię 'kreatywności' maszyny, wykorzystując przypadek, 'racjonalne aprioryczne partytury' oraz poszerzyć ludzką wyobraźnię i percepcję – a nie podporządkować się im. Chcieli zobaczyć świat inaczej (m.in. dzięki kamerze), 'na trzeźwo', bez artystycznych fanaberii i projekcji, poza własnymi ograniczeniami. Ich działalność przypominała lekcję dialektyki negatywnej Adorna i von Clausewitza: pozornie okiełznana przez rozum (język) rzeczywistość zawsze rodzi 'tarcie i mgłę', które wymagają nowego (stale uaktualnianego)określenia się wobec niej, ciągłej gotowości na nową świadomość, nową synchronizację świata i języka. Świadomość ta i tak nie byłaby tą ostateczną pełną, obiektywną wiedzą dającą kontrolę nad światem, lecz jedynie kolejnym etapem w naszych zmaganiach z błyskawicznie zmieniającą się, nieustannie ewoluującą rzeczywistością. Radykalnie materiałowe operacje 'na piśmie' miały służyć rozeznaniu w rzeczywistości uelastycznieniu komunikacji z nią i z innymi ludźmi, a także propagować bardziej 'krytyczne' poruszanie się w niej” (Łukasz Ronduda, Sztuka polska lat 70. Awangarda, Warszawa 2009, s. 274-275). Jednocześnie Paweł Kwiek współpracował z grupą studentów i absolwentów Wydziału Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie (głównie z pracowni Oskara Hansena), czyli swoim bratem Przemysławem Kwiekiem oraz skupionymi wokół niego artystami. To działanie między dwoma środowiskami, jak twierdzi Łukasz Ronduda, „zapewniło jego realizacjom nowatorski charakter”.