„– To co? Artystów już nie ma? Nie ma już ich ekstrawagancji? – Jeśli o mnie chodzi, mam swoją ekstrawagancję. Robię lalki. Jak powiedziałem o tym krytykom we Frankfurcie, pochylili się z zaciekawieniem, mówiąc: ‘Jak to, jakie lalki? Myśleliśmy, że robisz wystawy, a nie lalki’”. – Jakie lalki? – Normalne lalki. Bawię się lalkami. Robię je z różnych materiałów, ubieram je. Daję im krzesełka, stoliki, pokoje. A one siedzą sobie przy tych stolikach. Generalnie są ładne, ale niektórym się nie podobają. Mówią, że są smutne albo mają melancholijne rysy, albo, że mają zniszczone meble czy złamaną rękę… – Bawisz się nimi… – Bawię się, robiąc je. – A później? – Żyją własnym życiem, bo ustawiam je w oknie sklepowym albo daję komuś w prezencie, sprzedaję. – Pokażesz kiedyś swoje lalki na wystawie? – Była kiedyś propozycja z Muzeum Lalek i Zabawek w Karpaczu. – E, to za proste: lalki w Muzeum Lalek. – No właśnie. Dlatego się ociągałem. Muzeum to przecież śmierć dla lalek. Lalkami albo trzeba się bawić, albo je oglądać w witrynie sklepu. Wystawy sklepowe są bardzo atrakcyjne. Bardzo. Nie można ich ignorować. Czasami wystarczy tylko zobaczyć jakąś witrynę o właściwej porze, przy właściwym świetle, a przemówi z niebywałą siłą. Zaraz przypominają mi się bajki Andersena o świecie żywych przedmiotów, które ze sobą rozmawiają”. (Fragment wywiadu Sebastiana Cichockiego z Pawłem Althamerem, Magazyn Sztuki, nr 27, 2001.)