Paulina Góra komponuje swoje prace na powtarzającym się schemacie. W centrum realizacji umieszcza postacie ludzkie o dużych, rozmarzonych oczach. Otaczają je zwierzęta lub roślinność. Same postacie są wpatrzone w widza. Zachwyca i zadziwia jednocześnie różnorodność „dziewczynek”, czyli głównych bohaterek. Ich sposób ujęcia jest podobny, ale intryguje bogactwo strojów, miejsca oraz atrybutów. W efekcie, na przestrzeni lat, Paulina Góra stworzyła tysiące różnych historii. Jak opowiada sama artystka: „Moje malarstwo… jest bardzo emocjonalne, powstaje spontanicznie, nie układam sobie żadnych założeń. Mam tylko ogólny zarys. Czasami zamysł obrazu obierze zupełnie inny kierunek niż ten, jaki założyłam sobie na początku. Nie do końca też analizuję swoje dzieła. Najważniejsze jest dla mnie to, że po prostu maluję i utożsamiam się z tym, co robię. Postacie na moich obrazach są statyczne, bo mają skupić uwagę, zbudować nastrój i wzmocnić przekaz. Lubię, kiedy w odbiorcy rodzą się emocje, zaczynają wirować myśli; wielorakie pytania. Kiedyś ktoś powiedział, że wpatrując się w jeden z moich obrazów, przypomniał sobie dzieciństwo, co rozbudziło w nim przyjemne, nostalgiczne wspomnienie. Był to obraz przedstawiający dziewczynkę robiącą bańki mydlane. Często ludzie w pierwszej chwili odbierają moją twórczość jako bardzo smutną, ale zachęcam, żeby jednak trochę głębiej pogrzebać w emocjach, bo może jednak znajdziemy tam coś więcej”.