„Błądziłem lasem twoich włosów – zioła I płacz odkryłem. I schodziłem niżej Na białe śniegi zimowego czoła, Gdzie płacz już umilkł, a był cień lichtarzy…” Stanisław Grochowiak, Pocałunek – krajobraz, Wiersze wybrane. Wybór dokonany przez autora, Warszawa 1978. Obraz pulsuje nocnym światłem i czułością, subtelną jak wiersz, w którym każdy krok w głąb lasu włosów staje się podróżą w intymny, niedostępny świat emocji zawieszony między snem a jawą. Tam, gdzie rzeczywistość spotyka poezję, a noc splata się z ciałem, pozostaje tylko ten moment – ciemny, miękki, pełen niesłyszalnego szeptu i blasku, który nigdy nie gaśnie całkiem. Twórczość Patrycji Piętki rozwija poetyckie przestrzenie w pełnym wymiarze artystycznym. Malarka, scenografka i twórczyni instalacji, absolwentka Wydziału Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie zgłębia także scenografię. Jej pierwsza indywidualna wystawa „Głębia” (Art Agenda Nova, 2021), była początkiem regularnych prezentacji prac zarówno w Krakowie, jak i za granicą. Patrycja Piętka w swojej twórczości często eksploruje noc jako czas niepokoju i melancholii, a także motyw vanitas związany z przemijaniem. Jej cykle malarskie wywołują uczucie subtelnego niepokoju i równocześnie czułej zadumy. W czuły sposób oddaje emocjonalność natury, traktując malarstwo jako rodzaj duchowych poszukiwań. Inspiruje ją filozofia, szczególnie metafizyka, a także literatura i kultura filmowa. W jej pracach pojawiają się nocne ulice oświetlone pojedynczymi światłami, leśne pustkowia, pociągi przemierzające wieczorne krajobrazy, życie zwierząt w ukryciu – wszystko obserwowane z czułą uwagą, jakby pod noktowizorem. Świat dziecięcych lęków, tajemnic piwnic i groza mglistych przestrzeni splatają się z emocjonalną naturą, której instynkty są równie nieokiełznane jak ludzkie.