Jak pisał Zbigniew Herbert „świat Dominika to ogniste słoneczne koła, kwiaty, patyki w płocie, dzbany, bochny chleba, trawa”. W istocie cała twórczość Dominika jest wynikiem zachwytu nad różnorodnością i bogactwem natury, jej pięknem i doskonałością. Artysta wielokrotnie powtarzał, że przyroda sama maluje obrazy i nie potrafił sobie wyobrazić, by jego twórczość mogła się bez niej obejść. Chociaż od początku wybierał formy abstrakcyjne – koła, kropki i pasy – zarówno tytuły prac, jak i same kompozycje ujawniały wyraźny związek z szerokim wachlarzem pejzaży i martwych natur. Artystyczne wizje Dominika funkcjonują zatem jako rodzaj przełożenia nieskończonej różnorodności i dobrodziejstw przyrody na jak najprostszy i bezpośredni przekaz, czyli świadectwo bezwarunkowej afirmacji świata wokół. Dominik nigdy nie aspirował do opinii artysty abstrakcyjnego właśnie dlatego, że otaczające go życie uparcie wkradało się w jego plastyczną przestrzeń. Stąd też nigdy nie silił się na przeprowadzanie eksperymentów czysto formalnych. Z drugiej strony nie chciał też dokładnie odwzorowywać krajobrazów i zjawisk, wiedział bowiem, że jest to zadanie z gruntu skazane na porażkę, gdyż zawsze pozostaje dalekie od rzeczywistej, naturalnej perfekcji. Twórca pragnął przede wszystkim wyrazić prawdę o świecie zgodnie ze swoimi odczuciami. Równocześnie z malarstwem, z którego najbardziej zasłynął Dominik, artysta realizował się w innych dziedzinach sztuki, w tym również w tkaninie. Renesans, jaki przeżywała w latach 60. i 70. sztuka tkacka, był związany z odejściem artystów od stosowania tradycyjnych materiałów oraz technik ich wykonania na rzecz wielu eksperymentów formalnych. Liczne sukcesy polskich tkaczek i tkaczy na tym polu spowodowały nobilitację medium tkaniny i przyciągnęły uwagę artystów, którzy do tej pory funkcjonowali na tradycyjnym polu sztuki. Jednym z nich był Dominik, dla którego tkanina stanowiła kolejny, dodatkowy środek wypowiedzi. Jak pisał: „(…) nie szukam w niej czegoś innego niż w malarstwie. W tkaninie robiłem ten sam obraz, co farbą olejną na płótnie, tylko próbowałem sił z inną materią”. W tkaniu Dominik znajdował ukojenie, twierdząc, że w przeciwieństwie do nerwowego charakteru malowania praca przy warsztacie tkackim go uspokajała. Warto zaznaczyć, artysta wykonywał prace własnoręcznie, uczestnicząc w każdym momencie ich powstawania. Co interesujące, tkaniny Dominika odzwierciedlają przemiany zachodzące równolegle w jego twórczości malarskiej. Początkowo artysta tworzył obrazy o charakterze figuratywnym. Z czasem jego prace nabierały coraz więcej cech abstrakcyjnych. Poprzez stosowanie charakterystycznych barwnych plam Dominik dążył do swobody ekspresji, niepoddanej żadnym rygorystycznych wymogom. Tkaniny, podobnie jak jego obrazy, były wówczas silnie zgeometryzowane. Dynamiczny styl tego okresu uległ zmianie w latach 70. Na gobelinach z tego okresu możemy odnaleźć motywy zaczerpnięte z przyrody. Widać na nich pola, lasy, kwiaty, chmury, deszcz i słońce, czego przykładem jest prezentowana w katalogu kompozycja.