Olga Niewska urodziła się w 1898 w Charkowie. Po latach sama opowiadała anegdoty o zamierzchłych początkach swojej działalności plastycznej: „Już od dzieciństwa miałam tendencję do lepienia. Ofiarą padało ciasto w domu rodzicielskim. A często był świeży chleb. Ojciec powtarzał, oczywiście w żartach: ‘Oby tylko nie została rzeźbiarką’”. (Kazimiera Alberti, Rzeźby Olgi Niewskiej, „Świat Kobiecy” 1929, nr 8, s. 165). Wbrew woli ojca Olga rzeźbiarką jednak została. W 1919 jako jedna z pierwszych kobiet podjęła studia w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Dostała się do pracowni wybitnego polskiego twórcy modernistycznego Konstantego Laszczki. To pod okiem profesora ukształtował się indywidualny i bardzo interesujący styl Niewskiej. Artystka uzupełniła swoją edukację jeszcze w latach 1926-28 w Paryżu, a dokładniej w Acadèmie de la Grande Chaumière. Tam zetknęła się z wielką indywidualnością, jaką był Antoine Bourdelle. To on wyznaczył ścieżkę, którą artystka podążyła dalej. Stworzona przez nią w tym czasie postać „Łuczniczki” (1927) jest bodaj najlepszym wyrazem inspiracji dokonaniami Francuza. Na oeuvre polskiej rzeźbiarki oprócz klasycyzujących kompozycji składają się również prace o zupełnie odmiennym charakterze. Są to chociażby „Portret Ali ibn Abduh al Fanii” (1934-36, Muzeum Narodowe w Warszawie) przedstawiający czarnoskórego mężczyznę czy chociażby wyrażająca inspiracje Dalekim Wschodem ceramiczna figura „Japończyka”. Szczególne miejsce w oeuvre artystki zajmuje rzeźba sportowa, dzięki której zyskała ogromną popularność oraz wyprowadziła tę dziedzinę sztuki na prawdziwie jakościowy poziom. Również tematyka sportowa była ważnym elementem sztuki XX-lecia międzywojennego. „Aktywność sportowa cieszyła się popularnością w państwie odrodzonym po 1918, gdyż istniała w narodzie niezwykle intensywna potrzeba oddechu, odnowy, także fizycznej, po zaborach i wojnie. Sport postrzegano jako szansę odrodzenia biologicznego oraz gwaranta sprawnego żołnierza, potrzebnego wobec niepewnej sytuacji politycznej i zagrożenia ze strony byłych zaborców. Kultura fizyczna wraz z kulturą duchową stanowiły dla polskiego społeczeństwa źródło dumy i radości. W II Rzeczypospolitej sport uprawiali niemal wszyscy, bez względu na pochodzenie, wykształcenie czy wykonywany zawód”. (Michał Mazurkiewicz, Motywy sportowe w polskiej sztuce międzywojennej – rekonesans, [w:] Acta Universitatis Wratislaviensis, No 3772 Literatura i Kultura Popularna XXII, Wrocław 2016). Również Olga Niewska, jako doskonała przedstawicielka wyemancypowanego pokolenia artystek, uprawiała różne dziedziny sportowe: od narciarstwa aż po loty balonem. W aktywności sportowej widziała rozwiązanie problemów czysto formalnych, mówiąc „Staram się w swoich rzeźbach oddać duszę ludzką. Zrozumienie i odtworzenie psyche sportowca daje artyście pole do interesującej pracy. Biorę się do swojej pracy bardzo uczciwie. Gdy miałam rzeźbić postać lotnika, odbyłam podróż aeroplanem, by zapoznać się z żywiołem, w którym przebywa człowiek-ptak, i zrozumieć jego psyche. Rzeźbiąc narciarzy – uczyłam się tego sportu, którego umiejętności nie doprowadziłam zresztą nigdy do pożądanego poziomu”. (Adolf Szyszko-Bohusz, Olga Niewska – rzeźbiarka sportu, „Stadjon” nr 8, 1927, s. 4. Cyt. za: Wojciech Przybyszewski, Olga Niewska. Piękno za kurtyną zapomnienia, Poznań 2001, s. 101). W rzeźbach sportowych krystalizuje się dojrzały styl artystki. Pionierka porzuca impresjonistyczne wzorce na rzecz syntetycznego realizmu: „To także niemal całkowita rezygnacja z doświadczeń wyniesionych z klasy mistrza Konstantego: rezygnacja z pracochłonnej, indywidualnej charakterystyki modela, szkicowej faktury i nade wszystko anegdoty, która w sposób oczywisty jest pozbawiona sensu tam, gdzie istotą wypowiedzi ma być (choć różnie rozumiane) samo piękno. Jest to więc piękno dekoracyjne, piękno nagiego ciała, piękno nie zawsze dostrzegane, czasem gdzieś zagubione, które z perspektywy czasu moglibyśmy nazwać pięknem za kurtyną zapomnienia. Mówiąc krótko: nie jest to już zwykłe zainteresowanie tematyką sportową, ale pasja, fascynacja sportem i sportowcami, fascynacja ciałem człowieka, zachwycająca artystkę jędrność tego ciała – turgor vitalis”. (Wojciech Przybyszewski, op. cit., s. 101). Charakterystyczną cechą rzeźbiarki jest idealne zatrzymanie sylwetki sportowca w decydującym momencie ruchu. Doskonałym przykładem dzieła o tematyce sportowej Niewskiej jest prezentowany w katalogu „Narciarz”, będący nagrodą Ministra Robót Publicznych za bieg turystyczny na Międzynarodowych Zawodach Narciarskich w Zakopanem w 1927. W imponujący sposób artystka, upraszczając sylwetkę narciarza, idealnie synchronizując charakterystyczną relacje „ręka – noga” przy ślizgu narciarskiego biegacza. Imponujące jest również doskonałe połączenie materiałów – narciarza odlanego z brązu z bielą marmuru imitującego śnieżny stok.