„Po dekadzie ciężkiej i bezowocnej pracy, w 1960 stworzyłem moją pierwszą ważną pracę, namalowałem po raz pierwszy coś swojego – obraz dwóch twarzy, PORTRET. (…) Przez ponad 40 lat, dzień za dniem, maluję niezliczone płótna, jedno za drugim. Coś się w nich zmieniło z czasem, wychodzą do światła lub toną w ciemności…, ale zawsze – zawsze! – te twarze, te PORTRETY TWARZY, powtarzają siebie same”. Oleg Tselkov, 2002 Prezentowany obraz to dzieło jednego z najbardziej znaczących współczesnych artystów europejskich, Rosjanina Olega Tselkova. Pochodzi z serii prac o podobnych tytułach, które przedstawiają groteskowe postaci w parach, ciasno skomponowane, nieco płaskie – jakby były fragmentem ogromnej rzeczywistości. Olek Tselkov urodził się w 1934 roku w Moskwie. Swój unikalny styl, wyrażony w figuratywnych, niezwykle metaforycznych kompozycjach, Tselkov wypracował na początku lat sześćdziesiątych. Zanim opuścił Związek Radziecki w 1977 roku i osiedlił się na stałe w Paryżu, Tselkov był niekwestionowanym liderem rosyjskiego podziemia artystycznego. W tamtych czasach, pełnych zarówno artystów, jak i ich idei, Tselkov miał swoją wierną publiczność, która łatwo odczytywała ukryte w jego obrazach kody i metafory. Mówiąc o poezji płócien Tselkova, nie można pominąć ich specyficznych cech. Przez lata jego paleta się klaruje: syntetyczne, nieco metaliczne barwy inspirowane późnymi pracami Malewicza, o teksturze przypominającej miejską sztukę uliczną. Charakterystyczna przestrzeń obrazów Tselkova, nacechowana pewną ciasnotą i teatralnością, również się ustala. Pewną sztuczność tego świata można połączyć z wpływem jedynego nauczyciela Olega Tselkova, wybitnego reżysera i artysty Mikołaja Akimova. Jednak główną cechą malarstwa tego artysty jest ich niezwykle stanowcza obrazowość, której pozostaje zawsze wierny: czerwonolice, agresywne postaci o zgniłych zębach, posiadających ludzką formę, lecz przeczących idei człowieczeństwa. Istota tych postaci była wielokrotnie interpretowana przez krytyków. Niektórzy uważali, że jest to antropologiczna ekspresja (lub degeneracja) eksperymentu społecznego, którym był Związek Radziecki. Alain Basquet uznał je za wizualizację pewnego rodzaju inkarnacji Tselkova jako „humorysty i nieuleczalnego terrorysty”. Artysta zaś przyznał – z typową dla siebie modernistyczną, filozoficzną pewnością, że jest to odwrotność tego, co boskie – twarze, w których „nie ma nic z boga”. Jak stwierdził słynny artysta Eric Bulatov: „W obrazach Tselkova nie ma satyry, nie mówiąc już o satyrze społecznej. Nie odnoszą się do miejsca, ani do czasu, w którym zostały stworzone i w którym egzystują. Płótna te zdają się należeć do innego wymiaru. (…) Artysta daje upust potworom drzemiącym w jego duszy, nadając kształt i wizerunek tym zjawom, pozbywa się ich, odkupując siebie. Rzeczywiście, obrazy te mogą być oferowane widzowi jako środek leczniczy. Lekarstwo, które jest dobre dla autora, powinno być również zbawienne dla jego publiczności”. Choć niektórzy krytycy odnoszą się do malarstwa Tselkova jak gdyby było ono dosłowne, inni dostrzegają metaforykę tych płócien. Fizyczność w pracach tego artysty jest stworzona wedle z góry ustalonego schematu, chociaż jest w nich coś niebywale żywego, niezależnego i niespodziewanego. Bez wątpliwości powoduje to umocnienie artystycznej rzeczywistości Tselkova w wizualności naszego świata.