„Nie stroni artysta od mocnych zestawień, lecz w jego obrazach nie ma jarmarcznej krzykliwości, tak często typowej dla artystów naiwnych. Nie interesują go również kolory ‘wyabstrahowane’, sąsiadujące ze sobą, lecz odrębne, ‘niewspółpracujące’. W barwności Nikifora każdy element kolorystyczny znajduje swoje dopełnienie. Intensywność barw akwarel Nikifora tłumaczy się niekiedy specyficznym sposobem jego obchodzenia się z farbami. Malując, zwykł ślinić pędzelek, dzięki czemu zawarte w ślinie substancje utrwalały pigment, zapobiegając jego blednięciu” (Barbara Banaś, Nikifor, Warszawa 2006, s. 58).