Nan Goldin to amerykańska fotografka, której twórczość stanowi jeden z najważniejszych dokumentów życia społecznych outsiderów końca XX wieku. Jej zdjęcia – surowe, emocjonalne, często boleśnie szczere – ukazują codzienność ludzi z kręgu artystów, osób LGBTQ+, narkomanów i przyjaciół, których nazywała swoją „rodziną z wyboru”. Najsłynniejszy cykl Goldin, „The Ballad of Sexual Dependency”, to fotograficzny dziennik obejmujący lata 1979–2004. Pokazywany pierwotnie w klubach i barach Nowego Jorku w formie slajdów z muzyką, dokumentował intymne relacje, uzależnienia, miłość i przemoc. Centralne miejsce zajmuje autoportret „Nan One Month After Being Battered” – wstrząsający obraz przemocy domowej i odzyskiwania tożsamości. Nan Goldin odrzucała ideę fotografa jako podglądacza, podkreślając, że uczestniczy w życiu, które fotografuje. Jej prace, oświetlone ostrym światłem flesza, łączą dokumentalną szczerość z emocjonalną intensywnością. W późniejszych projektach, takich jak „Sisters, Saints and Sibyls”, artystka powracała do rodzinnej traumy i śmierci siostry, traktując fotografię jako akt pamięci i formę duchowego oczyszczenia. Od 2017 roku Nan Goldin angażuje się w działalność społeczną – założyła ruch P.A.I.N., który ujawnia odpowiedzialność rodziny Sacklerów za kryzys opioidowy. Zarówno jej sztuka, jak i aktywizm wyrastają z tej samej potrzeby: ocalenia prawdy o życiu, nawet jeśli jest ono bolesne, i nadania mu znaczenia poprzez odwagę spojrzenia.