Martwe natury bez wątpienia stanowią jeden z czołowych motywów w twórczości Kislinga, który to przewija się w zasadzie przez całą jego karierę. Na jej wczesnym etapie dominują zestawienia owoców i przedmiotów, wielokrotnie deformowane w duchu nurtów awangardowych, szczególnie kubizmu, którego wpływom malarz ulegał w pierwszej i drugiej dekadzie XX stulecia. W późniejszym okresie na czoło wysuwają się wysublimowane i niezwykle drobiazgowe martwe natury kwiatowe. Okazałe bukiety, pojedyncze łodygi z kielichami kwiatów czy rośliny doniczkowe zaczynają wówczas zapełniać kompozycje „księcia Montparnasse’u”. Owo charakterystyczne skupienie na przedmiocie zbliża Kislinga, jak w całym jego dorobku, zarówno do tradycji, jak i do nowoczesności. Artysta staje się zatem spadkobiercą swoich wielkich poprzedników, chociażby Jana Brueghela Starszego, zwanego Aksamitnym – barokowego malarza, mistrza kwiatowych martwych natur, w których to każdy detal jest traktowany z niebywałą precyzją i uwagą. Oczywiście przedstawienia Kislinga ukazują owe szczegóły już w inny sposób – poprzez stylizację i wyolbrzymienie. To z kolei każe patrzeć na niego jako na twórcę w pełni nowoczesnego, czerpiącego inspiracje z otaczających go zjawisk. Jednym z nich jest niemiecka Nowa Rzeczowość (Neue Sachlichkeit), prąd artystyczny, w którym detal i jego emanacja odgrywają kluczową rolę, implikując w swojej strukturze szereg semantycznych odwołań. Trzy monumentalne różowe kanny zostały umieszczone tutaj w błękitnym wazonie umieszczonym na niewielkim stoliku. Rozedrgana, nieco niedbała i geometryzująca powierzchnia tła jest cechą charakterystyczną dla wielu obrazów Kislinga z lat 30.