Prezentowana instalacja Mirosława Bałki „Adoracion-Amapola” z 1999, na którą składają się trumna, krzesło i popielniczka, podejmuje wątki charakterystyczne dla najwcześniejszych realizacji artysty. Dla Bałki ciało, pamięć i przemijanie są elementami prywatnej mitologii, a zawarte w nich znaki, kody oraz odniesienia mają źródła w jego osobistych doświadczeniach. Okres lat 90. wiąże się również z wejściem Bałki do mainstreamu międzynarodowego obiegu sztuki, a jego prace wówczas po raz pierwszy weszły w skład prestiżowych kolekcji. Niejednokrotnie dzieła te wywoływały wiele dyskusji z udziałem krytyków, kuratorów, historyków sztuki i filozofów. Od 1990 Bałka redukuje swój język artystyczny do najprostszych form i środków wyrazu. Swoją zróżnicowaną praktykę artystyczną opiera na minimalistycznej formalnie składni połączonej z szerokim słownikiem metaforycznych materiałów. Pojawia się wówczas w jego dziełach katalog atrybutów towarzyszących ciału na drodze życia (np. urna, trumna, łóżko) oraz pozostałości po nim (pot, mocz, sperma i łzy). Modułem o konkretnych wymiarach, służącym do konstrukcji ascetycznych czy instalacji, jest ciało samego artysty. Tym samym Bałka wyraża niesamowicie osobiste zaangażowanie do tworzonych swoich dzieł. Jak zauważa Jan Debbaut, pisząc o jego twórczości: „Banalne przedmioty pozostają wprawdzie banalne, naraz jednak są one naznaczone historią, zdradzają cechy użytkowe i wywołują nasze wspomnienia: gra z ludzką miarą i wiele innych możliwych skojarzeń. Rzuca się tu wyzwanie dzisiejszemu niecierpliwemu sposobowi widzenia i postrzegania i wystawia go na próbę. I wówczas, gdy już się otworzymy, powstaje nagle ‘live in your head’. Rzeczy zaczynają opowiadać same o sobie. I naraz można wiele zobaczyć i zrozumieć. Siłę artysty stanowi fakt, że udaje mu się w nieoczekiwany sposób i niezwyczajnymi środami dokonać tego cudu” (Jan Debbaut, Do Jaromira Jedlińskiego [w:] Mirosław Bałka, kat. wyst., Muzeum Sztuki w Łodzi i Stedelijk van Abbemuseum w Eindhoven, 1994). Istotną rolę w podejmowanych działaniach miał jego rodzinny dom w Otwocku, gdzie wychował się i później urządził swoją pracownię. Po latach Bałka podjął próbę wytropienia śladów historii mających miejsce tuż za ścianą miejsca wychowania. Dziewiętnastego sierpnia 1942 na dworcu w Otwocku zebrano 7000 Żydów, których wywieziono do Treblinki i wymordowano w jeden dzień. Obecnie jedyną pozostałością po tragicznych wydarzeniach dawniej tętniącej życiem społeczności jest zniszczony teren i przewrócone nagrobki cmentarza żydowskiego w Otwocku. Bałka odtwarza przebrzmiały czas, uwidaczniając to, co niewidoczne. W sposób bezpośredni odwołuje się do ciała i śladów, jakie ono zostawia. Jak sam wspomina w swoich wypowiedziach, istotny dla niego jest czas śmierci, do której nieustannie kieruje się życie, a każda z jego prac może być tą ostatnią. Dzieła Bałki ukazują niemożliwość neutralności. Tworzące minimalistyczne i geometryczne formy wywołują szereg skojarzeń, gdzie najczęściej powtarzającymi się są następujące treści: wyparte wspomnienia, dziecięce lęki, upiorne fantazje oraz literackie archetypy. Również w prezentowanej pracy znaczenie przedmiotów pozostaje niejednoznaczne i tym samym skłania odbiorców do autorefleksji. Artysta celowo włącza ich w dyskurs semiotyczny i mnogość znaczeń. „Adoración-Amapola” stanowi osobny świat, rozpięty pomiędzy czasem, przestrzenią i ludzką percepcją. Można tu dostrzec wypreparowanie z autorskiej czasoprzestrzeni fragmentów pamięci oraz miejsc i odklejenie ich od pierwotnego kontekstu. Każdy z przedmiotów jest osobnym skrawkiem świata, który w zależności od otoczenia nabiera innego sensu. Tym samym współgrają one z ekspozycją, w ramach której mogą być prezentowane i wraz z nią budują narrację opartą na czasie i przestrzeni. Bałka zaprasza do swojego wewnętrznego świata, jednocześnie ostrzegając przed tym, co bolesne i trudne, przed zaskakującymi sensami codziennych sytuacji oraz nieuniknioną tragedią. Jednocześnie stawia odbiorcę przed wyborem – czy iść dalej poprzez znaczenia poszczególnych przedmiotów, czy też może zawrócić.