Mieczysław Reyzner to polski malarz końca XIX oraz początku XX wieku, urodzony w 1861 we Lwowie. W roku 1880 postanowił wyjechać do Wiednia, by móc studiować malarstwo na Akademii Sztuk Pięknych. Naukę kontynuował w Monachium do 1886 roku, a następnie powrócił do rodzinnego Lwowa. Od 1888 przebywał w Paryżu, gdzie w Okolicach Ogrodu Luksemburskiego oraz Rue Notre-Dame-des Champs otworzył własną pracownię. Wówczas utrzymywał ścisłe kontakty z artystyczną bohemą paryską oraz osiadłą tam polską kolonią. W tamtym okresie malował wiele portretów oraz pejzaży. Aktywnie wystawiał na Salonach Jesiennych oraz wystawach międzynarodowych, na przykład w Berlinie, Monachium oraz Wiedniu. Podczas pobytu we Francji, często udawał się na wycieczki nad morze, głównie do Bretanii. Surowy klimat Północy oraz ludność o silnym charakterze niezwykle oddziaływały na twórczość malarza. Równie silnie inspirowała go tematyka tatrzańska, którą zainteresował się po powrocie do rodzinnego kraju. W 1892 stworzył cykl przedstawień starych ludzi, awydawnictwa epoki spopularyzowały jego trzy symboliczne kompozycje „Poranek”, „Południe” oraz „Noc” (po raz pierwszy wystawione na wystawie powszechnej w 1889). Reyzner zasłynął przede wszystkim zwizerunków portretów kobiecych, a popis jego umiejętności możemy podziwiać w prezentowanej w katalogu pracy z 1913. Większość dzieł artysty znajduje się obecnie w Galerii Lwowskiej oraz w zbiorach Muzeum Narodowego w Krakowie.