„Ostatnia dekada XIX w. i pierwsze lata XX w., to okres największego rozkwitu twórczości Wywiórskiego. Doceniany i licznie nagradzany, tworząc pod opieką mecenasów, sprzedający obrazy do najlepszych kolekcji sztuki polskiej tego czasu, malował intensywnie, w licznych rozjazdach, w wielu krajach Europy” (Michał Gorstkin Wywiórski – pejzaże. Między niebem a ziemią, katalog wystawy, red. Maria Gołąb, Centrum Kultury Zamek w Poznaniu, Poznań, s. 10). Dalej autorka wspomnianego tekstu wymienia kolejne plenery Wywiórskiego, a pośród nich, chociażby Polesie, Litwę, duńską wyspę Sylt, Hiszpanię, Karpaty, Podkarpacie, Holandię, Włochy, a nawet tak egzotyczny kraj jak Egipt. Są to oczywiście nie wszystkie odwiedzone przez malarza – obieżyświata – rejony. Prezentowany w katalogu pejzaż to niewątpliwie kadr uchwycony podczas jednej z podróży po Polsce. Stworzony na początku XX stulecia widok ukazuje zabudowania wsi znajdującej się pod śnieżnymi zaspami. Budynki majaczą gdzieś w oddali, a na pierwszy plan wysuwa się, jak to bywa zwykle u malarza, natura. Uwidaczniają się tutaj znaczące predyspozycje artysty do odtwarzania realistycznego, zimowego krajobrazu. Nic w tym dziwnego, z tego bowiem właśnie słynął Wywiórski. Zapisał się on w historii sztuki polskiej jako wybitny pejzażysta. W momencie malowania omawianej kompozycji miał już za sobą także prace nad monumentalną panoramą „Berezyna”, tworzoną m.in. z Wojciechem Kossakiem i Julianem Fałatem. Partie z ośnieżonymi przestrzeniami owego malowidła to właśnie dzieło Wywiórskiego. W oferowanym podczas aukcji obrazie ukazany został widok z okolic Zakrzewa – majątku w którym wówczas przebywał Wywiórski. Artysta bawił także pod Gnieznem, w posiadłości rodu Krzywoszyńskich, którego to przedstawiciele nabyli dzieło do swoich zbiorów. Sam pejzaż ukazuje natomiast najprawdopodobniej widok na przepływającą przez Zakrzewo rzekę Mała Wełna.