Maurycy Mędrzycki urodził się w 1890 roku w Łodzi w zasymilowanej rodzinie żydowskiej. Zaczął rysować już jako dziecko, odkładając wszystkie oszczędności na materiały malarskie. W wieku szesnastu lat, otrzymawszy stypendium, wyprowadził się z domu i udał się do Berlina (1906), a następnie do Paryża. W latach 1906-07 pobierał nauki w paryskiej École des Beaux-Arts u Fernanda Cormona. Wokół artystycznej biografii Mędrzyckiego narosło wiele mitów, a pierwszy dylemat stanowi już właściwa forma jego nazwiska. Na polskim rynku sztuki z powodzeniem funkcjonuje Mędzrzycki, kiedy w kręgu francuskim normą jest Mendjizky. Tej formy malarz zresztą używał przez całą karierę i sygnował najwcześniejszej znane obrazy. W oficjalnych dokumentach, którymi posługiwał się w okresie przybycia z Łodzi do Paryża w 1906 roku, widnieje imię i nazwisko Mojsze Zelik Mędrzyżecki. Po powrocie do Paryża ze służby w rosyjskiej armii w 1913 roku Mędrzycki rozwijał swoją karierę i z wolna stawał się jednym z barwniejszych bohaterów paryskiego środowiska artystycznego. Wsławił się nie tylko talentem malarskim, lecz także przyjemną fizjonomią i szelmowskim uśmiechem, umiejętnościami aktorskimi i muzycznymi oraz związkiem z królową Montparnasse’u, ulubioną modelką tamtejszych malarzy, Kiki, z którą burzliwie zerwał relację w 1922 roku. Od początku lat 20. pozycja Mędrzyckiego jako malarza wzrastała. W 1920 roku odbyła się pierwsza indywidualna wystawa Mędrzyckiego w Galerie Lorenceau, a w 1922 podpisał kontrakt z komendantem policji i znanym kolekcjonerem Szkoły Paryskiej Léonem Zamaronem. W momencie gwałtownego rozwoju kariery Mędrzycki zdecydował się porzucić Paryż. Od 1913 roku datował się stały kontakt artysty z południem Francji, gdzie już w latach 20. będzie zamieszkał na stałe. Przebywał i malował w Nicei, Antibes, Saint-Tropez, Cagnes-sur-Mer oraz Saint-Paul-de-Vence. Styl Mędrzyckiego oparty o różne prądy obecne w kręgu malarstwa Szkoły Paryskiej szczególnie bliżej lat 30. zaczął ewoluować w stronę ekspresjonizmu. Malarz posługiwał się poruszoną, nieco migotliwą tkanką malarską przypominającą mozaikowe układy, stosując oryginalną, nasyconą, miejscami jaskrawą paletę barwną. W „Portrecie mężczyzny z kieliszkiem wina” obserwujemy właśnie tego rodzaju soczyście kładzioną wielobarwną kompozycję. Prezentowany obraz ikonograficzne świetnie wpisuje się w panoramę nowoczesnej sztuki francuskiej. Postaci z kieliszkami wina czy absyntu w kawiarnianej scenerii pojawiają się w malarstwie dobry impresjonizmu, m.in. u Édouarda Maneta czy Edgara Degasa. Podobne, pojedyncze portrety męski z laską czy właśnie kieliszkiem istnieją w oeuvre przyjaciela Mędrzyckiego, Amedeo Modiglianiego. Ekspresyjny sposób kładzenia farby i dysonansowa kolorystyka łączy się z twórczością idola całej generacji ekspresjonistów – Vincenta van Gogha. Podobnie jak Holender, Mędrzycki także przeżył artystyczną iluminację na południu Francji.