Po II wojnie światowej twórczość Maurycego Mędrzyckiego (Maurice Mendjizky) nabrała nowego, głębszego wymiaru emocjonalnego. Mimo że artysta był już wówczas uznanym malarzem École de Paris, dramatyczne przeżycia – aresztowanie żony, śmierć syna i utrata wielu bliskich – odcisnęły trwałe piętno na jego życiu i sztuce. W tym czasie Mędrzycki nie porzucił malarstwa, lecz uczynił z niego przestrzeń wewnętrznego oczyszczenia i refleksji. W latach 40. powrócił do przedstawień krajobrazowych i miejskich, które pozwalały mu zakotwiczyć się w codzienności i oswoić świat po katastrofie. Obraz „Ogród Luksemburski” z 1947 roku stanowi znakomity przykład tej powojennej fazy twórczości. Mędrzycki przedstawia znany paryski park jako idylliczną, niemal nierealną przestrzeń, pełną życia, światła i ciepła. Kompozycję zbudowano z rytmicznie powtarzających się pionów drzew, które kadrują scenę jak kolumny zielonego portyku. Ich korony migoczą odcieniami zieleni, seledynu, złota i błękitu, a światło słoneczne – przenikające przez liście – tworzy rozświetlone plamy na ścieżce biegnącej przez środek obrazu. Mimo że scena jest pogodna i tchnie spokojem, w obrazie wyczuwa się pewną melancholię. Ludzkie postacie w tle są zaledwie zaznaczone – niewyraźne, zintegrowane z otoczeniem – jakby świat natury był ważniejszy niż konkretna narracja. Mędrzycki maluje szerokimi, krótkimi pociągnięciami pędzla, jakby próbował uchwycić chwilowy stan emocji, światła i koloru, zanim znikną. Kolorystyczna intensywność, migotliwość światła i subtelna poetyckość kompozycji odwołują się do tradycji postimpresjonistycznej, ale też niosą ślad indywidualnego przeżycia.