Maurycy Gomulicki jest absolwentem wydziału Grafiki Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, studiował również na Universitat de Barcelona, w Nuova Accademia di Belle Arti w Mediolanie oraz w Centro Multimedia del Centro Nacional de las Artes w Meksyku. Tworzy fotografie, psychodeliczne i minimalistyczne grafiki oraz kameralne i wielkoformatowe formy przestrzenne. Zajmuje się także projektowaniem graficznym i ilustracją książkową. Rzeźby i neony Gomulickiego można obecnie podziwiać w przestrzeniach publicznych, m. in. w Hotelu Nobu, przy Bulwarach Wiślanych i na osiedlu mieszkaniowym Kępa Potocka w Warszawie. Wcześniej swoje realizacje prezentował również we Wrocławiu, Poznaniu, Kielcach, Lublinie, Gdyni, Sopocie i Tarnowie. Artysta w większości swoich projektów podejmuje dialog z erotyką, pornografią i fetyszem. Bardzo istotnym elementem jego twórczości są jaskrawe hiperkolory tzw. „dayglo”, silnie oddziałowujące na zmysł odbiorcy, Fascynację ostrością barw w pełnej krasie można podziwiać w cyklu fotografii „Neon Dolls”, do którego należy również prezentowana praca „Toxic Balerina”. Modelka pozuje w podkreślającym sexapil jaskrawym kostiumie z pogranicza erotycznego przebrania i ubrania z równoległej rzeczywistości. Niezwykle obszerny cykl zdjęć najróżniejszych modelek i modeli (niekiedy nawet samego artysty) powstaje od 2010 roku do teraz. Ewoluuje, ale utrzymuje stałą konwencję kompozycji stonowanej przyrody w tle i dominujących, pulsujących kolorem postaci w centrum. Spośród soczystej zieleni letnich krzewów, plątaniny ośnieżonych gałązek, czy gąszczu tropikalnej roślinności wyzierają sylwetki mniej lub bardziej ubranych kobiet z różnorodnymi, często zaskakującymi atrybutami. Wśród „Neon Dolls” Gomulickiego spotkać można jaskrawe postacie rodem z gier komputerowych, wojowniczki różowo-zielonego wrestlingu o zamaskowanych twarzach, czy wyposażone w maski gazowe toksyczne przedstawicieli skażonej przyszłości. Zarówno te bardziej, jak i mniej szokujące bohaterki otwierają przed widzem Kulturę Rozkoszy – kolorowy świat fetyszy i fascynacji, o którym często opowiada sam artysta: „Przyjemność, radość i zachwyt to bardzo istotne w naszym życiu emocje, które, przynajmniej w naszej północnej, melancholijnej kulturze zostały silnie zmarginalizowane. Mam poczucie, że jako nacja stanowczo przeceniamy sarkazm i ironię, panicznie boimy się posądzenia o naiwność i zdecydowanie popełniamy błąd utożsamiając to co ważne, z tym co poważne. Sprawy poważne są oczywiście istotne, ale jest też cała masa zjawisk drobnych, lekkich, pozornie marginalnych bez których nasze życie byłoby nie tylko pozbawione powabu, lecz wręcz nie do zniesienia. To właśnie one motywują nas na co dzień, osładzają nam gorycz istnienia i pozwalają znieść imperatyw śmierci. Kiedy mówię czy piszę o Kulturze Rozkoszy mam na myśli szeroko pojęte doświadczenie przyjemności i zachwytu a nie tylko sferę seksualności. Co do tego, że ta ostatnia jest fundamentalna nikt chyba nie ma wątpliwości” (Maurycy Gomulicki: mówię i piszę o Kulturze Rozkoszy, „Elle”, 2019, źródło: https://www.elle.pl/artykul/maurycy-gomulicki- mowie-i-pisze-o-kulturze-rozkoszy-190910050654).