Zainteresowanie wróżbiarstwem i przepowiadaniem przyszłości na przeróżne sposoby sięga zarania dziejów ludzkości. Tajemne rytuały odprawiane przez magów i kapłanów od zawsze fascynowały, budząc jednocześnie respekt i przerażenie. Tym samym ten tak ważny dla życia społecznego element stanowił od wieków integralny motyw sztuk plastycznych, pojawiając się już na starożytnych malowidłach. W tym miejscu nie sposób nie wymienić bodaj najsłynniejszej wieszczki świata antycznego – delfickiej Pytii, przepowiadającej przyszłość w oparach podziemnych wy - ziewów, w okręgu świątynnym w Delfach, u stóp Parnasu. W czasach dużo późniejszych postaci wróżek przepowiadających przyszłość lub rozkładających przed ciekawskimi oczami przybyszów swoją talię kart tarota nabierały wielokrotnie odmienne - go, symbolicznego wręcz znaczenia. Na jednej z wersji obrazu „Wróżenie z ręki” Caravaggia (około 1594, Muzea Kapitolińskie w Rzymie) owa wieszczka odczytuje los śmiałka wprost z jego dłoni. Na o wiele późniejszym obrazie Jeana Frédérica Bazille’a tytułowa „Przepowiadająca przyszłość” (1869, kolekcja prywatna) została natomiast pogrążona w nostalgicznym geście zadumy. Kwestia kobiet zawsze osadzanych w roli wróżek przekłada się na jakże istotny aspekt feministyczny, szczególnie widoczny w kontekście obrazu prezentowanego w katalogu aukcyjnym – dzieła namalowanego przez kobietę, którego bohaterkami także zostały kobiety. Mowa tu o Mathilde Duckett – zapomnianej francuskiej malarce urodzonej w Paryżu w 1838, którą śmiało można wpisać w krąg paryskich emancypantek sztuki, takich jak Berthe Morisot czy Camille Claudel. Artystka kształciła się u Rosy Bonheur i znanego akademika Thomasa Couture, u którego studiował także chociażby sam Edouard Manet. Słabo rozpoznana dziś twórczość Duckett opiewała liczne obrazy tworzone w celach czysto zarobkowych, chociażby te o tematyce religijnej. Powstało jednak też wiele dzieł stricte rodzajowych, które malarka w początkowym okresie regularnie pokazywała na Salonie Paryskim. Do takich kompozycji należy właśnie „Wróżąca z kart” („La tire - use de cartes”), którą zadebiutowała w 1861. Źródłowo uchwytne są jeszcze takie jej prace jak m.in. „Pajęczyna” (1863), „Dziecko przy fortepianie” (1864), „Celtycka kapłanka” (1865) czy „Samarytanka” (1868). Choć to jedno dzieło oferowane podczas aukcji daje zaledwie nikłe pojęcie o całościowym warsztacie Duckett, to pozwala zauważyć dużą precyzję w oddawaniu detali, a oprócz samego realizmu przedstawienia ujawnia też silny pierwiastek psychologiczny, wydobywany z modela.