Sztuka Martyny Czech stanowi wizualne przeniesienie przeżyć i rozważań autorki na język malarstwa, bez zbędnej wyniosłości czy patosu. Jej obrazy są bezkompromisowe, na swój sposób wręcz wulgarne. Wybrzmiewa w nich szczerość i gwałtowność emocji. Czech nie estetyzuje swoich kompozycji malarskich, zbliżając się za do estetyki art brut. Obraz „Koniec twoją ma twarz (z cyklu przyjaźń) zwrócił uwagę Anny Markowskiej, która wypowiedziała się o nim następująco: „Nie spodziewałam się akurat tu zobaczyć swój portret. Malarki nie znam, nigdy się nie widziałyśmy. Prawdopodobieństwo, że zobaczyła moje zdjęcie na fejsbuku w granicach jednego procentu. A jednak, na obrazie „Koniec twoją ma twarz (z cyklu Przyjaźń)” – koniec jak koniec, ale ma faktycznie moją twarz: mam gęste rude tycjanowskie włosy i magnetycznie wielkie, zrobione, oko. Oczywiście, we śnie. No, jak się przyjrzeć, to ta rudość dość… pofarbowana, natapirowana, z taką nie do końca pasującą treską-peruką zwiększającą przerzedzony woljum, ale akurat po co się tak zbliżać i przyglądać, liczy się efekt. A skoro już mówimy o ostrości widzenia, to fakt, choć oczy mam piękne i duże, trochę niedowidzę. Nie, żeby bardzo, ho, ho, to i owo jeszcze dostrzegam, ale jak jestem w grupie to zawsze się okazuje, że jednak najmniej. Trochę głupia sprawa, jak się jest historykiem czy krytykiem sztuki, ale – umówmy się – tylko trochę” (Anna Markowska, Niedowidzący krytyk rozmawia z rodziną o malarstwie Martyny Czech [w: Martyna Czech, Jad, Bielsko Biała, 2017, s. 91-92).