Początków gatunku martwej natury poszukuje się w antycznych mozaikach oraz sztuce wieków średnich. Samego terminu „martwa natura” użyto po raz pierwszy w piśmiennictwie około połowy XVIII wieku. I choć dziś można uznać, że nazwa dla tychże dzieł jest wielce nietrafiona, rozbieżna, nieadekwatna, to jednak na stałe zagościła w słowniku nawet największych laików. W początkowej niderlandzkiej nazwie still leven („nieruchome życie”) wiele jest z przeciwieństwa do żałobnego określenia. Chodziło raczej o uchwycenie piękna zgromadzonych, (często bardzo cennych) przedmiotów. Często wręcz widz sam zastygał oszołomiony pięknem misternej kompozycji malarskiej. Martwe natury powstałe w siedemnastowiecznej Holandii nadal budzą ogromne zainteresowanie badaczy, otwierają nowe pola do interpretacji tak artystycznych, jak kulturoznawczych czy historycznych. W kulturze masowej z jednej strony holenderskie „portrety przedmiotów” intrygują ukrytymi znaczeniami, z drugiej zaś zachwycają swoim realizmem. W przypadku prezentowanej pracy autorstwa Marty Marii Piórko od razu widać inspiracje niderlandzkim malarstwem, przy czym jest to niebywale interesująca fuzja różnych styli. U góry pracy widnieją piękne kwiaty (oczywiście w kwietnej kompozycji króluje tulipan). U dołu kompozycji zostało namalowane, w uderzająco realistyczny sposób ludzkie serce, które przywodzi na myśl „Lekcję anatomii doktora Tulpa” Rembrandta. W ujęciu artystki pojęcie „martwa natura” zdecydowanie pasuje.