„Staram się, by to co robię, zawierało moje rozumienie biologii. Poprzez malarstwo docieram do prawdy stworzenia. Dzięki sztuce umacniam się w wierze. Tworząc, nie stawiam pytań ontologicznych – wydaje mi się, że mam tu jakąś pewność. Najbardziej nurtują mnie problemy egzystencjalne… Uważam, że wymowa obrazu powinna być metafizyczna. Być może abstrakcja jest najbardziej uniwersalnym językiem plastycznym – jeśli oddaje kształt myśli, konstruuje pojęcie, symbolizuje materię. Ale moja ekspresyjna osobowość, mój temperament każą mi malować ludzkie figury. Niektórzy zarzucają mi zbytni patos. Lecz to dla mnie forma wyrażania emocji. Nawet, gdy robię abstrakcję, wyposażam ją w silną ekspresyjność. Dochodzę do niej drogą eliminacji, wyborów, oczyszczeń. Jednak u jej podstaw zawsze pozostaje przetworzony konkret. To daje mi najwięcej radości malowania. Jest przy tym prawdziwsze, bogatsze, silniej oddziaływujące na widza”. Marian Czapla MIĘDZY KOONINGIEM A ROUAULT Marian Czapla wypracował własny styl nowoczesnego malarstwa sztalugowego oparty na żywym, fakturalnym kolorze oraz zmysłowej figuracji. Jego twórczość jest określana mianem osobistego figuralnego moralitetu – wariancie malarstwa formalnie porównywalnym ze sztuką abstrakcyjnego ekspresjonisty Willema De Kooninga oraz autentycznością George’a Rouaulta. Jak zauważył Stefan Gierowski: „Czapla będąc zdecydowanie osadzony w polskiej rzeczywistości – mówiąc o niej, mówi w sprawach uniwersalnych i potrafi to przekazać w sposób na tyle szczególny, że znajdujemy w jego sztuce prawdę malarskiego, często dramatycznego zderzenia człowieka i jego przestrzeni. Na boku chciałbym podkreślić, że abstrakcyjne pojęcie przestrzeni odgrywa w obrazach Mariana Czapli równie ważną rolę jak postać. Między przestrzenią a człowiekiem rozgrywa się malarski problem dwóch symboli czy znaków, w których możnaby doszukać się chęci wyrażenia jedności przyrody. Ciekawe jak w tym niewątpliwie figuratywnym ekspresyjnym malarstwie przedmiot jest równocześnie symbolem lub znakiem, bo też Czapla stale powraca do odczytywania kondycji człowieka w tajemnicy Boga – człowieka zawartej w Nowym Testamencie. „Misterium Krzyża”, „Ecce Homo”, „Droga Krzyżowa”, „Pieta”, Epitafium „Całun Turyński” to symbole inspirujące Czaplę do wyrażenia losu człowieka, gdyż zawsze w jego malarstwie ludzka materialność jest ośrodkiem wszystkich namiętności i przyczyną metafizycznej ekspresji” (Stefan Gierowski [w:] S. Gierowski, czapla’91. Malarstwo Marian Czapla, Legnica 1991). W latach 1974-79 Czapla wraz z gronem młodych absolwentów warszawskiej ASP współtworzył grupę Symplex S4, która umożliwiała z jednej strony kontynuację polskiego koloryzmu, a z drugiej strony unizmu wytyczonego przez Władysława Strzemińskiego. Wczesne swoje kompozycje artysta tworzył na bazie barwnych, zamaszyście kładzionych smug i plam. Od końca lat 70. w większości swoich dzieł podejmował tematykę figuratywną, często odnoszącą się do wątków religijnych. Artysta zachwycony od dzieciństwa katolicką ikonografią barokową, w swojej twórczości często sięgał po postaci ze Starego i Nowego Testamentu – nieortodoksyjne przedstawienia Chrystusa i Madonny, Drogi Krzyżowe, sylwetki świętych i proroków. Tym samym dążył do oddania w pełni metafizyki obrazu, a za najbardziej uniwersalny język plastyczny uznawał abstrakcję oddającą kształt myśli, konstruującą pojęcia i symbolizującą materię. Jednocześnie ekspresyjna osobowość Czapli ukierunkowała go ku malarstwu ludzkich figur, które pozwalały mu na prawdziwy, bogaty i silnie oddziaływujący kontakt z odbiorcą. Jego celem było umożliwienie zrozumienia malarstwa przez każdego człowieka, nawet najbardziej bezradnego wobec złożoności abstrakcji. Prezentowany Parawan inicjuje charakterystyczny dla lat 90. cykl prac z monumentalnymi figurami postaci o mocnej tektonice wydobytej zdecydowanymi barwami, ciężkimi konturami, ujętej w dynamicznych ruchach i skrętach ciała.