„Na polach Prądnika w Krakowie, z udziałem grupki osób, klęczę na łące, ręce i twarz przytulam do trawy. Podnoszę znajdujące się tam kamienie i odrzucam, wyznaczając coś w rodzaju okręgu. Następnie nożem wycinam trawę z korzeniami — tak powstaje kolista przestrzeń pozbawiona trawy. Tam, gdzie upadły kamyki, wbijam różowe sztandary. Zdejmuję sandały i udeptuję ziemię. Następnie kładę się na środku, twarzą do nieba, a dłonie tworzą miseczki. Oczekuję na deszcz”. Maria Pinińska-Bereś