Między formą a emocją – twórczość Marii Papy Rostkowskiej Maria Papa Rostkowska rozpoczęła swoją artystyczną podróż jako malarka, studiując w pracowniach Henryka Szczyglińskiego i Felicjana Szczęsnego Kowarskiego, a później w Paryżu pod kierunkiem Janusza Strzałeckiego. Jednak to rzeźba, odkryta w dojrzałym wieku, stała się prawdziwą pasją, całkowicie zmieniając życie. Jej prace obejmowały szerokie spektrum technik – od rysunku i terakoty, przez sgraffito, po pełnoplastyczne rzeźby w marmurze i brązie. Bez względu na materiał Maria Papa Rostkowska zawsze dążyła do perfekcji, starając się wydobyć z każdej formy maksymalną ekspresję. W jej twórczości wyraźnie widać połączenie siły i delikatności. Motyw głowy i ciała powraca w wielu , lecz nie jako literalne odwzorowanie – staje się narzędziem do badania tożsamości, relacji i zmysłowości. Rzeźbiarka eksperymentowała z fakturą, pęknięciami, rozszczepieniami, poszukując w materii sposobów na wyrażenie emocji i indywidualnej wolności. W jej dziełachchoć czasem abstrakcyjnychwciąż odnaleźć humanistyczny wymiar i subtelne napięcie między ekspresją a harmonią. Maria Papa Rostkowska nie tylko tworzyła formy, kształtowała swój własny język rzeźbiarski – pełen wrażliwości, sensualności i radości tworzenia. Każde dzieło jest świadectwem jej fascynacji światem, ale także próbą uchwycenia wewnętrznego życia człowieka i kobiecości. W jej rzeźbach, zarówno tych w marmurze, jak i w terakocie czy brązie widać dbałość o rytm, światło, proporcje i wyraz emocji – to nie tylko rzeźby, to dialog z materią i odbiorcą. Twórczość Marii Papy Rostkowskiej pozostaje afirmacją życia, wolności i kreatywności. Jest świadectwem odwagi artystki, która nie bała się eksperymentować, odkrywać i łączyć różne techniki, by każdą formą wyrazić emocje, zmysłowość i radość tworzenia. To sztuka, która w subtelny sposób łączy archetypiczne znaczenia postaci z intymnym osobistym doświadczeniem artystki, stając się uniwersalnym językiem formy i emocji.