PORTRET INTYMNY U szczytu swojej kariery, w latach dwudziestych i trzydziestych ubiegłego wieku, Mela Muter była znana i ceniona w środowisku paryskim przede wszystkim jako portrecistka politycznej, intelektualnej i artystycznej elity. Miała okazję uwieczniać znane osobistości, nie tylko z Francji, ale również spoza granic kraju, m.in. ambasadora chińskiego – Hoo-Wei-Teh, późniejszego premiera Węgier – Gyula Karolyi, malarzy: Meksykanina Diego de Riverę i Amerykanina Charlesa Fromutha czy właściciela galerii w Barcelonie – José Dalmau. Pozowali jej również zaprzyjaźnieni rodacy: Władysław Reymont i jego żona Aurelia, Stefan Żeromski, Henryk Sienkiewicz, Roman Kramsztyk czy Stanisław Gałek. Malowała swoich najbliższych, rodzinę, przyjaciόł, kolegόw artystόw, literatόw, muzykόw, naukowcόw, politykόw, działaczy, dyplomatόw i marszandόw. Poza oficjalnymi portretami elity Paryża, drugą część twórczości portretowej Meli Muter stanowią bardziej kameralne przedstawienia nieznanych z imienia i nazwiska kobiet, dzieci oraz starszych, schorowanych osób, które odsłaniają wrażliwą na ludzką krzywdę i wykluczenie stronę malarki. Mela Muter opracowała specyficzny rodzaj portretu, który cieszył się uznaniem paryskiej śmietanki towarzyskiej. Charakteryzował się dużymi, reprezentacyjnymi rozmiarami oraz nowoczesną w wyrazie formą. Artystka skupiała się przede wszystkim na materii obrazu: na chłonny grunt kredowy fakturowo nakładała chropowate warstwy farby, nie zawsze przykrywające w pełni gruby splot płótna, uzyskując matowe wykończenie. Modele byli przedstawiani w niekonwencjonalnych pozach i otoczeniu. Malarka nie idealizowała, ale też nie zniekształcała portretowanych. Ukazywała ich fizjonomię oraz cechy psychologiczne i intelektualne. Często rozpoczynała sesję portretową od luźnej, niezobowiązującej rozmowy, aby portretowany mógł się odprężyć i pokazać swoje prawdziwe oblicze. Artystka skupiała się na wydobyciu głębi psychologicznej modela oraz odsłonięciu jego cech intelektualnych. Krytycy doceniali jej umiejętność do wnikania w ludzką psychikę: „Portrety Meli Muter są do głębi podjętą kwintesencją człowieka, spostrzeżoną w jakimś bardzo nieuchwytnym, nieraz może jedynym momencie zdrady wewnętrznej przed innym człowiekiem. Jest to portrecistka obdarzona wielką umiejętnością wnikania w życie ludzkie, umiejętnością oddawania bardzo mozolnie wyszukanej prawdy o człowieku portretowanym w wyrazie twarzy, w układzie ciała, w ułożeniu i wyrazie rąk i podawania tej prawdy w formie bardzo bezwzględnej” (M. Sterling, Z paryskich pracowni. August Zamoyski – Mela Muter, „Głos Prawdy”, 1929, nr 6, s. 3). Ze względu na brutalną dosadność tworzonych dzieł to częściej mężczyźni dawali się portretować Meli Muter. Jej malarstwo było określane przez prasę francuską jako „męskie” i kontrastowało z jej subtelną, atrakcyjną urodą. Kobieta z oferowanego w katalogu portretu nie bała się jednak pozwolić sportretować siebie w manierze Meli Muter. Choć jej tożsamość pozostaje dziś nieznana, z pewnością cechowała ją niezależność, siła charakteru i pewność siebie. Malarka przedstawiła ją w popiersiu, w trzech czwartych na neutralnym, szaro-żółto-zielonkawym tle. Kobieta została ukazana ubrana w błękitną sukienkę, z zaczesanymi do tyłu i spiętymi czarnymi włosami. Mela Muter w charakterystyczny dla siebie sposób twarz namalowała mocno fakturowo, grubymi, impastowymi pociągnięciami pędzla, podczas gdy ubranie i tło namalowała bardziej zamaszyście i gładko. Prosta fryzura i strój bez żadnych dodatków pozwalają się skupić na twarzy i emocjach portretowanej. Na szczupłej, lekko podłużnej twarzy z mocno zarysowanymi kośćmi policzkowymi i podbródkiem ukazano głęboko osadzone, duże oczy obramione szerokimi, czarnymi brwiami. Wzrok modelki skierowany jest ku dołowi i sprawia wrażenie lekko melancholijnego. Zdaje się jakby artystka uchwyciła ją w intymnym momencie, zamkniętą we własnym świecie i pogrążoną w myślach.