Sztuka europejska początku XX stulecia to prawdziwa parada awangardowych stylów i kierunków, które nieraz rodziły się równolegle do siebie i wzajemnie przenikały. W owym czasie Paryż stanowił niewątpliwie centrum nowoczesnej myśli artystycznej. Miasto świateł położone nad Sekwaną jak magnes przyciągało twórców, którzy zwabieni jego atmosferą, zlatywali tam niczym ćmy odurzone jaskrawym płomieniem ognia. W Paryżu rodziły się spektakularne kariery i z wielkim hukiem upadały niedoszłe gwiazdy. Jedną z integralnych postaci tego międzynarodowego środowiska był młody rzeźbiarz żydowskiego pochodzenia, Marek Szwarc. Już w latach 1911-14 studiował w murach tamtejszej École des Beaux-Arts. Mieszkał na Montparnassie i obracał się wśród artystycznej bohemy dzielnicy. Bywał w kawiarni La Rotonde i odwiedzał pracownie twórców rezydujących w La Ruche. Znał Kislinga, Chagalla czy Soutine’a. Szwarc opuścił Paryż i wrócił do Polski w 1914 ze względu na wojenną zawieruchę. Punktem zwrotnym w jego życiorysie było przejście na katolicyzm w 1919. Dowodem konwersji artysty jest prezentowana w katalogu rzeźba przedstawiającego św. Józefa przy pracy. Twórca zwrócił się wówczas w kierunku obrazowania ekspresjonistycznego i dołączył do nowopowstałego ugrupowania Jung Idysz zawiązanego w Łodzią. W 1920 twórca powrócił do Paryża. Nad Sekwaną jego kariera nabrała tempa. To tam odbyły się jego największe wystawy i powstały najważniejsze prace. Pomimo że zajmował się również malarstwem, to bez wątpienia rzeźba była medium, w którym uwidocznił nadzwyczajny talent. W jego oeuvre obok reliefowych plakiet występują także i pełnoplastyczne kompozycje, w których ciało ludzkie poddane zostaje daleko idącym deformacjom i stylizacji.