Odważne komentowanie rzeczywistości to znak rozpoznawczy twórczości Marka Sobczyka. Począwszy od wczesnych prac z lat 80., gdy był związany z „Gruppą”, aż po ostatnie realizacje, do których należy omawiany obraz, twórczość artysty jest silnie osadzona w czasach, w których powstaje. Oprócz malarstwa Sobczyk spełniał się także jako współredaktor pisma „Oj dobrze już”, w którym zamieszczał liczne teksty teoretyczne; od lat 90. zajmuje się projektowaniem graficznym i typografią; tworzył serie prac wraz z Jarosławem Modzelewskim, a także współpracował w przygotowaniu książki o Andrzeju Wróblewskim i był autorem kilku cykli wykładów. Ta szybka wyliczanka nie wyczerpuje jednak całego obszaru zainteresowań i aktywności artysty. Na pewno można powiedzieć, że jest świadomym i czerpiącym z rzeczywistości twórcą, który z wielką swobodą porusza się w medialnych i kulturowych kliszach. Na potrzeby tego katalogu artysta opowiedział o omawianej pracy następująco: „Max Ernst w nowojorskim apartamencie Peggy Guggenheim w 1942 roku, gdzie oprócz gramofonu, półki z książkami, niewidocznej kanapy i niewidocznego malutkiego pieska, znajdują się tylko rzeźby z kolekcji sztuki prymitywnej. Na obrazie: za stojącym Ernstem na lewo figura cykladzka, z tyłu ogromna figura matki karmiącej z Wysp Pacyfiku, bardziej na lewo, z boku regału z książkami, totemiczna płaskorzeźba i figury teatralnych marionetek (jednej z nich dotyczy uwaga ‘szpiczasty nos’) z Indonezji, Jawy albo Bali. Surrealizm kolonizował naszą wyobraźnię, sny, marzenia, żądze, ale też w ramach ekonomii kolonizacji, korzystał z dosłownej kolonizacji ogromnych obszarów całego świata. Warto zauważyć, że przewrót w sztuce nowoczesnej zaczął się od adaptowania sztuki prymitywnej (ludowej, ale też niepochodzącej z kanonu Zachodu) i jej zasad właśnie dla złamania kanonu Zachodu. Obszary Kolonii pobudziły wyobraźnię, albo wskazały właściwy trop w poszukiwaniu formy vs funkcji. Zaczęło się od Van Gogha (drzeworyt japoński), Gaughina (sztuka z Wysp Pacyfiku), Matisse’a, Picassa (rzeźba z Afryki), Malewicza (ludowy drzeworyt – Łubok). Dla nas pozostały tylko dystansujące strategie wobec kolonializmu, no i samopoczucie”.