„Dla mojego wizerunku korzystne byłoby, gdybym zrobił wideo albo postawił jakiś obiekt na postumencie. Ale po co to robić, skoro w malarstwie znajduję wszystko, czego mi potrzeba”. MARCIN MACIEJOWSKI PROSTO Z PRASY Marcin Maciejowski swój szczególnie charakterystyczny styl malarstwa opiera na nawiązaniach medialnych, gdzie niczym fotograf eksperymentuje z różnymi punktami widzenia rzeczywistości. Konkretne podtytuły wskazują na sposób portretowania postaci, które są uchwycone w obrębie kadru obrazu. Przedstawienia ludzi i przedmiotów codziennego użytku są odtworzone z werystyczną dokładnością i swoją formą zbliżają się do fotorealizmu i popartu. Szczególnie interesujące wizerunki Maciejowski kolekcjonuje i gromadzi w zeszytach, które służą mu podczas pracy nad kolejnymi obrazami. Często bezpośrednio przerysowuje ilustracje lub wprowadza subtelne zmiany, wykorzystując jedynie fragmenty lub zmieniając format. Jego dzieła tworzą komplementarny materiał wizualny, często również uzupełniony literackim komentarzem adekwatnym do stylu życia XXI wieku. W latach 2000-2013 Maciejowski współpracował z „Przekrojem”, gdzie zamieszczał komiks pt. „Tu żyję i tu jest mi dobrze”. To właśnie na okładkach dwóch numerów tygodnika były umieszczane prezentowane przez nas prace z wizerunkami Jana Rokity i Andrzeja Leppera. Jednocześnie artysta zachowuje autonomię każdego z tworzonych obrazów, co czyni je żywą ilustracją życia jednostki uwikłanej w historię, własne, mniej lub bardziej uświadomione pragnienia i medialne zawirowania, narzucające sposoby myślenia i bycia. Maciejowski stawia się w roli obserwatora kolekcjonującego istotne dla niego samego fragmenty otaczającego świata. Wśród nich częstymi bohaterami byli właśnie politycy, szczególnie wykreowani przez media i z których wizerunkami odbiorca miał styczność w ówczesnej prasie i Internecie. Pewien dystans do rzeczywistości zauważa w twórczości artysty Zuzanna Sokołowska, która określa go obserwatorem kolekcjonującym istotne dla niego samego fragmenty otaczającego świata. Charakterystycznymi cechami tworzącymi oryginalny język malarstwa Maciejowskiego są migawkowość ujęcia postaci, schematyzm oraz oryginalny styl. Warsztatowa pewność techniki pozwala mu na trafne ukazanie stanów bohaterów za pomocą zaledwie kilku gestów. Pozornie upraszczane formy stanowią wartość dodaną na korzyść treści oraz emocji zawartych w jego plastycznych opowieściach. Zwłaszcza w obrazie przedstawiającym Jana Rokitę można dostrzec nawiązania do serii dzieł Maciejowskiego czerpiącej bezpośrednio ze stylistyki komiksu, gdzie z pozoru trywialne sceny zostały zamknięte w poklatkowej narracji.