Maja Berezowska, jedna z najbardziej barwnych osobowości artystycznych XX wieku, urodziła się w belle époque, której ducha przeniosła na swoją twórczość. Uczyła się w Petersburgu, Krakowie, Monachium i Paryżu, gdzie współpracowała z prestiżowymi magazynami, takimi jak „Le Figaro”, „Le Rire” czy „Vogue”. Jej rysunki, pełne erotycznej swobody i subtelnej ironii, budziły zarówno zachwyt, jak i kontrowersje. W powojennej Polsce, gdzie socrealizm narzucał ramy sztuce, artystka musiała znaleźć nowy język wyrazu, więc coraz częściej zwracała się ku motywom kwiatowym. Prezentowana praca „Martwa natura z portretem” to przykład tej twórczości. Obok kompozycji kwiatowej artystka wprowadziła wizerunek Marii Antoniny, która może być interpretowana jako symbol kobiecości, luksusu, ale też tragicznej ofiary własnej epoki. Zestawienie to otwiera pole do interpretacji: portret królowej w obrazie staje się hołdem a równocześnie przewrotnym komentarzem. Berezowska ukazuję Marię Antoninę jako ikonę minionej świetności, a jednocześnie jako postać złamaną przez historię. Paralela z biografią samej Berezowskiej jest uderzająca. Tak jak Maria Antonina, w XX-leciu międzywojennym żyła otoczona pięknem i towarzystwem elit artystycznych, a następnie po wybuchu II Wojny Światowej musiała zmagać się z realiami politycznymi. Doświadczyła represji i więzienia, ale nigdy nie przestała tworzyć. Dwa lata po wykonaniu pracy, w 1955 roku Berezowska została odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski za wybitne osiągnięcia na polu sztuki. Jej twórczość, przesycona zmysłowością i wrażliwością na piękno, pozostaje świadectwem niezwykłej osobowości, która nie poddała się ani konwenansom, ani politycznej opresji.