„Pracując nad moimi formami, kontroluję najmniejsze szczegóły. Lubię to. Ruchy mych dłoni odpowiadają naturalnemu rytmowi mego ciała, mojego oddechu. (…).Rozwój i konstrukcja mojej formy są powolny jak proces biologiczny. Cały czas kontroluje je wyobraźnia, wzywająca do rzeczywistości z całym wysiłkiem i nieporadnymi ruchami żywej istoty”. Prezentowana praca jest wykonana z drewna i juty i stanowi najbardziej klasyczny przykład twórczości rzeźbiarskiej Magdaleny Abakanowicz, której znakiem rozpoznawczym stała się właśnie juta. Włókno jutowe jest niezwykle twarde i łatwe do pozyskania. Otrzymuje się je ze specjalnego gatunku agawy – agawy sizalowej, która rośnie głównie w Brazylii, Meksyku i Kenii. Juta jest materiałem niezwykle wytrzymałym, co dobrze koresponduje z tytułem przedstawionej pracy. Przedstawia ulubiony motyw artystki. Elementarnym „modułem” jej sztuki, i zarazem miarą, był wszakże człowiek, jego kondycja i pozycja we współczesnym świecie. Abakanowicz często obrazowała jego zagubienie, anonimowość w tłumie. Tym razem jednak mamy do czynienia ze Zwycięzcą. O tym, że nie jest to ofiara a wygrany, świadczy nie tylko tytuł, ale też drewniany piedestał, na którym dumnie stoi rzeźba. Sylwetka postaci jest wyprostowana, klatka piersiowa uniesiona, ręce dumnie zwisają wzdłuż tułowia. Nie ma wątpliwości, tym razem jest to człowiek wygrany a nie pokonany. Przeważająca część prac Abakanowicz odnosiła się do człowieka – albo bezpośrednio, poprzez studium jego niepełnego, cierpiącego ciała, albo w sposób metaforyczny, poprzez kontekst (naturalny bądź historyczny), w którym rzeźby plenerowe zostały usytuowane. Ciekawym przykładem był „Tłum III”, czyli 50 wydrążonych od środka figur z jutowego płótna, przedstawiających ludzką sylwetkę do wysokości torsu. Wystawiano je na ekspozycjach w Stanach Zjednoczonych i Japonii, m.in. w Nagano i Hiroszimie. To właśnie zestawienie bezgłowych korpusów z okaleczonym przez II Wojnę Światową japońskim miastem robiło na widzach największe wrażenie. „Winner A” znacząco odbiega od dużej grupy rzeźb wykonanych przez Magdalenę Abakanowicz. Dobrym przykładem w tym względzie są „Figury Zdeformowane”, które pozbawione są rąk i głów. Jedynie zarys biustu może świadczyć o tym, że są to postaci kobiet. Abakanowicz od początku swej twórczości była zainteresowana człowiekiem i jego pozycją we współczesnym świecie. Skupiała się na poczuciu zagubienia w tłumie, anonimowości. Podejmowała również temat ludzkiej niemocy wobec struktury biologicznej. Swoją sztukę określała jako opowieść o kondycji ludzkiej. Tragiczne wojenne losy Japonii, ból i cierpienie spowodowane przez zrzucenie bomb atomowych na Hiroszimę i Nagasaki przez Stany Zjednoczone (na skutek ataków zginęło ponad 200 tysięcy ludzi, a przez kolejne lata tysiące osób umierało z powodu choroby popromiennej i na nowotwory). Oba japońskie miasta zostały niemalże zmiecione z powierzchni ziemi. Widok rozczłonkowanych ciał na ulicach zbombardowanych metropolii nie był niczym szczególnym. Zapewne rzeźby Abakanowicz przypominały Japończykom o kruchości ich jestestwa i potrzebie życia „tu i teraz”. Choć nie tylko tam były one dobrze przyjęte Sama Abakanowicz nie kryła fascynacji ludzkimi instynktami: „Teraz jestem świadoma, że ludzie mogą mieć wrodzony instynkt do zadawania okrucieństwa i niewyjaśnioną przyjemność z zabijania, przyjemność prawdopodobnie podobną do podniecenia seksualnego, do orgazmu” (Magdalena Abakanowicz: Fate and Art. Monologue 2020, s. 192). Dzięki artystce pojawiła się w sztuce przerażająca wizja społeczeństw podporządkowanych systemom totalitarnym i tłumy bezmózgich, bezgłowych, wydrążonych figur. Bez wątpienia żaden polski artysta i niewielu innych artystów dorównuje jej dokonaniom. Dzięki Abakanowicz polska sztuka zaznaczyła swoją obecność w wielu krajach, na wszystkich kontynentach, w renomowanych muzeach i galeriach sztuki.