„Fragmentaryczność sylwetek pozwala mi nadać znaczenie ciału. Pamiętam, jak na mojej wystawie w Musée d’Art Moderne de la Ville de Paris ktoś do mnie powiedział: ‘Twarz może kłamać, plecy nie mogą’”. Magdalena Abakanowicz Pierwsze wolnostojące formy przypominające postacie ludzkie pojawiły się w twórczości rzeźbiarki we wczesnych latach 70. XX wieku. Były one wykonywane z tkaniny workowej. Od 1974 artystka skupiła się na postaciach pozbawionych głów oraz odnóży, przedstawianych pojedynczo lub w grupie. Postać, która stała się bohaterem twórczości Abakanowicz, jest naga, otwarta, poddana procesowi wiwisekcji. Zafascynowanie ciałem oraz jego biologiczną stroną było ważnym elementem twórczości Magdaleny Abakanowicz. Artystka odwiedzała laboratoria, aby lepiej poznać jego anatomię oraz strukturę. Zastygłe w hieratycznych pozach przypominają bardziej powłoki ludzkie, są śladem człowieczeństwa niż wierną reprezentacją. Postacie artystki są zazwyczaj androgeniczne, czyli brakuje u nich widocznych cech płciowych. Celem twórczyni było skupienie uwagi na człowieczeństwie figury, na jej uniwersalizmie. Dlatego też są one pozbawione wszelkich szczegółów. W zaprezentowanej instalacji artystka posłużyła się formą z cyklu „Plecy”, na którym pracowała w latach 1976-93. W ramach wspomnianego cyklu stworzyła figury opowiadające historię o zdawałoby się okaleczonych, fragmentarycznie ujętych, pooranych licznymi bruzdami, zgarbionych postaci. To właśnie za pomocą jutowej tkaniny nasączonej dla zachowania kształtu żywicą udało się jej oddać liczne zgrubienia, fałdy, załamania tworzące się z biegiem czasu na ludzkiej skórze. Inaczej niż we wspominanym cyklu, w którym postacie były stawiane bezpośrednio na ziemi, tutaj forma została umieszczona na drewnianych balach przypominających w swoim układzie nosze lub lektykę, które zdają się zastępować nogi. O cyklu „Plecy” artystka w latach 80. XX wieku opowiadała w następujący sposób: „w początkach lat 70. zwiedziłam laboratoria naukowe, prosektoria, zaglądałam w mikroskopy i na posiedzenia konferencji Klubu Rzymskiego. Jeździłam na pustynię Arizony dyskutować z Paulo Solerim i do Nowej Gwinei uczestniczyć w ceremonii inicjacyjnej. Badając człowieka, badam właściwie siebie, ulegając ciekawości, nie żądam racjonalnych wytłumaczeń. W gruncie rzeczy nie naruszam obrazu, który noszę w sobie. Ten człowiek, którym zajmuję się w swojej twórczości, jest człowiekiem w ogóle. Na Biennale w Wenecji i ROSC w Dublinie, w Paryżu i gdzie indziej ludzie oglądający Plecy pytali: Czy to Oświęcim? Czy religijna ceremonia w Peru? Czy taniec Ramayany? I właściwie na wszystkie te pytania można odpowiedzieć twierdząco, ponieważ jest to o kondycji ludzkiej w ogóle” (Magdalena Abakanowicz, Plecy 1976-1993 [w:] Magdalena Abakanowicz, Cysterna, [red.] Milada Ślizińska, Warszawa 2008, s. 78). Drewno, z którego powstała reszta instalacji, było obecne w sztuce artystki od początku. Jako tworzywo fascynowało ją trwałością, ale także siłą wyrazu oraz możliwościami, jakie stwarza. W dzieciństwie, co podkreślała w tekstach oraz wywiadach, często bawiła się patykami czy korą. Był to również materiał, z którego wykonała swoje pierwsze reliefy, a do struktury drewna nawiązała w swojej w metalowe rzeźbie w Elblągu, która powstała w 1965. Warto wspomnieć, że to właśnie monumentalne i imponujące konary oraz korzenie stały się dla niej inspiracją przy pracy nad „Abakanami”.