Bezapelacyjnym tematem dominującym w twórczości Ludwiki Nitschowej był portret. Artystka podejmowała ten temat zarówno w realizacjach kameralnych, jak i monumentalnych. „W pracach młodzieńczych i dojrzałych temat ten był konsekwentnie rozwijany i wielokrotnie podejmowany w rożnych materiałach. Nitschowa rzeźbiła osobistości wybitne i powszechnie znane oraz osoby bliskie sobie. Jej portrety odznaczają się prostotą, monumentalizmem, realizmem i dużym ładunkiem psychologicznym” (cyt. za: Agnieszka Dąbrowska, Ludwika Nitschowa. Warszawska rzeźbiarka, Warszawa 2005, s. 20). Debiutem artystki był pomnik Marii Curie-Skłodowskiej. Po śmierci odkrywczyni polonu i radu w 1934 roku władze miejskie Warszawy ogłosiły konkurs na realizację monumentalną uczonej. Ludwika Nitschowa już wcześniej portretowała Curie-Skłodowską. Sama rzeźbiarka wspomina: „O Marii Skłodowskiej-Curie dużo słyszałam gdy jeszcze nie była tak sławna, od mojej siostry stryjecznej, która studiowała z nią w Paryżu. Pierwszy portret Marii Skłodowskiej-Curie wystawiałam w Warszawie, potem w Amsterdamie i Brukseli. Głowa ta w brązie, rzeźbiona szeroko i jakby najprawdziwsza, zaginęła podczas powstania warszawskiego. Wracałam później do tego tematu. Jedna z tych rzeźb – postać siedząca, trochę archaizowana, została zakupiona przez rząd Republiki Francuskiej z wystawy w Paryżu, druga, stojąca, przez Zarząd Miasta Warszawy” (cyt. za Ludwika Nitschowa, Wystawa prac rzeźbiarskich Ludwiki z Kraskowskich Nitschowej, Narodowa Galeria Sztuki Zachęta, Warszawa, 1958). Pierwsza wersja monumentalnej realizacji ukazywała sylwetkę Marii Curie-Skłodowskiej w pozycji siedzącej z otwartą książką trzymaną na kolanach. Zrealizowana wersja, znajdująca się na warszawskiej ochocie, przedstawia całopostaciową sylwetkę kroczącej noblistki, z pochyloną głową i podbródkiem opartym na zgiętej dłoni. Prezentowany w katalogu portret nawiązuje do pierwotnej wersji pomnika.