Ludwik Gędłek rozpoczął swą naukę malarstwa w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych, w pracowni Władysława Łuszczkiewicza. Studiował pod jego kierunkiem w latach 1861-72. Dalsze kroki w kierunku doskonalenia malarskiego warsztatu stawiał w wiedeńskiej akademii, u Eduarda Peithnera von Lichtenfelsa, Carla Wurzingera. Jego debiut miał miejsce na wystawie krakowskiego Towarzystwa Sztuk Pięknych w 1863. Od tego czasu wielokrotnie wystawiał swe obrazy, zarówno w tym Towarzystwie, jak i Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych we Lwowie, salonie Krywulta w Warszawie oraz w Dreźnie. Postanowił na stałe zamieszkać w Wiedniu. Do jego najczęściej przedstawianych motywów należały: pejzaże, powtarzające się widoki z ziemi krakowskiej, sceny z końmi, sceny batalistyczne oraz sceny rodzajowe. Lubował się w ukazywaniu kultury sarmackiej, obyczajowości mieszkańców szlacheckich dworków. Jego twórczość cieszyła się uznaniem wśród publiczności wiedeńskiej. Większość jego obrazów przebywa w prywatnych kolekcjach w Polsce i za granicą oraz w Muzeum Narodowym w Warszawie i Lwowskiej Galerii Obrazów.