„Tango” było artystycznym pismem wydawanym w latach 1983-86. Jego nazwa została zaczerpnięta od tańca, który charakteryzuje lawirowanie oraz improwizacja, oraz w którym najważniejsza jest bliskość partnerów. Jego taneczne nawiązania miały symbolizować ucieczkę od rzeczywistości oraz charakter publikacji. Numery „Tanga” były tworami artystycznymi zrobionymi na zasadzie zbiorów myśli oraz prac. Na jego stronicach przedrukowywano manifesty artystyczne, rysunki, fotografie, collage, żarty oraz krótkie teksty. Sporadycznie w tekstach i pracach artyści odnosili się do aktualnej sytuacji społeczno-politycznej w kraju. „Tango” było wydawane przez ugrupowanie Łódź Kaliska, które reprezentowało „Kulturę Zrzuty”. Ruch określany mianem „Zrzuty” był niezależnym, zarówno od opozycji, jak i instytucji państwowych, zjawiskiem o charakterze neodadaistycznym rozwijającym się w latach 1981-85. Członkowie oraz entuzjaści zjawiska starali się odciąć od dokonań i celów neoawangardy lat 70. oraz od państwowych galerii i muzeów, które, według członków, podtrzymywały skostniały „akademicki” układ artystyczny. Głównym miejscem działania grupy było jedno z łódzkich mieszkań – Łódzki Strych. Na niecałych 80 m² odbywały się liczne inicjatywy artystyczne, wystawy, pokazy filmów, a w międzyczasie miejsce służyło jako noclegownia dla przyjezdnych artystów. Sama nazwa nawiązuje do „zrzutkowego” charakteru wydarzeń oraz funkcjonowania ruchu. Był to ogromny oraz kolektywny wysiłek podjęty przez członków do wytworzenia konkretnej sytuacji artystycznej. Twórcy dokładali swoje trzy grosze zarówno w praktyce artystycznej, jak i w przypadku bardziej prozaicznych potrzeb jak np. organizacji bufetu. Ten kolektywny charakter funkcjonowania oraz sponsorowania akcji artystycznych stał w opozycji do mecenatu państwowego i kościelnego, a także nie opierał się na akceptacji oraz uznaniu publiczności czy krytyków. Dawał tak pożądaną przez członków „Kultury Zrzuty” wolność. Wykreowany świat, w którym nie strojono od żartów i ironicznych akcji, był terapeutyczną odpowiedzią na przygnębiającą rzeczywistość pierwszej połowy lat 80. Jako animatorów ruchu wymienia się członków Łodzi Kaliskiej – Józefa Robakowskiego oraz Jacka Kryszkowskiego. Jak jednak podkreślano w tekstach „Tanga”, ruch był pozbawiony sylwetki lidera i charakteryzował go przede wszystkim płynny charakter. Wspominając o piśmie „Tango” oraz „Kulturze Zrzuty”, nie sposób nie napisać o osobach, które stały za obydwoma zjawiskami – Łodzi Kaliskiej. Była to artystyczna grupa, która nieprzerwanie działa od 1979. Do grupy należą Marek Janiak, Andrzej Kwietniewski, Adam Rzepecki, Andrzej Świetlik, Andrzej Wielogórski (Makary) i Sławek Bit. Zofia Łuczko współpracowała z grupą do 1983 do 2019. W latach 80. grupa zmieniła swój charakter na bardziej dadaistyczno- -surrealistyczny. Jej działania artystyczne były wymierzone w neoawangardę oraz ukazywały absurdy życia w PRL-u. Członkowie inicjowali wiele zjawisk, które miały na celu skandalizować oraz przekraczać dopuszczalne granice. W latach 80. ugrupowanie wyszło z artystycznego podziemia. Ważnym wydarzeniem było uczestnictwo w wystawie „Polska fotografia intermedialna lat 80-tych” w Poznaniu w 1988. Grupa pokazała erotyczne inscenizowane zdjęcia i film „Freiheit, Nein danke!”. Pod koniec dekady Łódź Kaliska zdecydowała się na zmianę nazwy na Muzeum Łodzi Kaliskiej. W tym okresie postawa dadaistyczna została połączona z zafascynowaniem postmodernizmem. Działania grupy skupiły się na fotografii inscenizowanej oraz filmach, które były swoistymi pastiszami słynnych dzieł filmowych oraz malarskich.